··
46 görüntüleme
Dünyada yaşamak için yerler vardır. Ama insanın yaşamının başladığı bu yerler bazı insanlar için yaşayış yeri değildirler..
Ondandır ki insan yaşamak için her zaman bir yer arar. İnsan yaşamak için kendine bir yer yaratır. Bu yer bazen insanın kendisi olur, bazen de bir yol olur..
İnsan doğduğu zaman, yeryüzündeki yaşam yeri ;insanın kendi kalbidir. İnsan büyüdükçe kalbinin üzerindeki yeşeren yerini unutur.
Ben diyorum ki ; oluşan yollar bizim yüreğimiz için midir?
Yoksa üzüntülerimiz için mi?
Eğer yüreğimiz bir yol arayışında olmazsa, yollar bizim için oluşur mu?
----------
Şiir değerinde bir kitap. Yazar hem Kürtçe hem Zazaca yazmış. Baştan sona kadar okuru kendinden koparmayan bir kitap. Kitap okurun kalbindeki yola yoldaş oluyor. Ben kitabı okuduğumda bir yol arıyordum. Yazar "yol" nasıl bir şey bana öğretti. Çok mutlu oldum. Kitap okunmamış bir kitap, üzüldüm biraz. Benim için kıymetli bir kitap. Düşünüyorum da bu kitap, kalbi yola düşmüş bir okura denk gelecek.
Ben kitabı bitirdiğimde, dedim ki;
Biz Allah'a dua ettiğimizde, diyoruz ki ; "Allah'ım bana bir yol göster" diye.
Allah'ın bize gösterdiği yol; yaşamımızdır.. Yaşamımızın değerini bilmeliyiz..
Rêwî Hewrêye demisti :
"Hewrê yol yaşamak ve doğmaktır."
Artık incelememin sonu geldim. Her şeyin sonu var ama en büyük son ölümdür.. İncelememi Mem Ararat'ın bir şarkısıyla bitiriceğim.
Şarkı her yolcu için sonbaharın rüzgarıdır...
İyilikle kalın...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.