Nilüfer in "Haram geceler " şarkısından; aklım başımda değil ki sebebini bilmiyorum nakaratını başkahramanız olan İreneye ve hayatının başkahramanı olan siz okuyuculara armağan ederek Korku kitabının incelemesini yapmaya girişiyorum. Başkahramanlık görevini üstelen ve üstlendiği bu role hakkını veren sen Irene içimizdeki korkuların vucüd bulmuş halisin. En çok içimi acıtan ve bir o kadar doğruluğunu savundum sözleri senin ağzından duymak ahhh ne kadarda anlamlı bir bilsen. Irene senin şu cümlen ; Belki...belki insan kendisini en yakın hissettiği kişilerden daha... daha fazla utanır. ( Sayfa :62) En çok sevdiklerimizden utanırız, en çok onlardan korkarız, en çok onlardan saklarız gözyaşlarımızı, acılarımızı... Düştüğümüz dipsiz kuyuda boğulmayı bekleriz, kimseye söylemek yok. Varlığımız, dertlerimiz, direnişimiz, isyanımız, başkaldırışımız, umutsuzluğumuz, sevinçlerimiz, hüznümüz, gözyaşımız, gülüşlerimiz, gidişlerimiz, gelişlerimiz, ayrılıklarımız, özlemlerimiz, beynimizi kemiren düşüncelerimiz, kalbimize batan cam kırıklarımız, kırgınlığımız, kızgınlığımız, sızlayan vicdanımız, kabullenişlerimiz, kendimize sığınışımız bazen sığamayışımız, sürüp giden hayatımız bunların yanında akıp giden zaman ve yanlız bıraktığımız varlığımız, varlığımızı fazla görmemiz, varlığımızın gölgesine sığınacak kadar aciz oluşumuzdur bizi bizden uzaklaştıran. Ve hep başkaları için yaşamamız, seni ölüme kadar sürükleyen hatan Irene, ölümü göze aldığın kadar korkunu dışarı çıkaracak kadar cesur olamayışın. Çok acı ki ve sen Irene gerçekten bize fazlasıyla benziyorsun. Sen korkarken bizde korktuk kendimizden. Kendinizi bulucağınız bir kitap okuyun,korkmadan.

KorkuStefan Zweig · Koridor Yayıncılık · 2020103.4k okunma

·

14 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Avakado