Gönderi
Korkuyu Beklerken I Oğuz Atay
Oğuz Atay’ın yazmış olduğu “Korkuyu Beklerken” adlı kitapta, birbirinden eşsiz sekiz hikaye yer alıyor. Ben de bu hikayelerin ilk üç tanesinden bahsetmek istiyorum sizlere.
İlk hikayemizin adı Beyaz Mantolu Adam. Bu hikayeyi okurken olayların ne nerede geçtiğini ne de zamanını biliyoruz, hatta karakterimizin adını dahi öğrenemiyoruz! Yalnızca, mantosu ile oldukça “gülünç” gözüken bu “farklı” adamın sokaklarda dolaşırken başına gelenlerle birlikte, tepkisizliği sonucunda toplum tarafından gördüğü baskıyı ve üzerine yapıştırılan çeşitli etiketleri okuyoruz. İlk satırlarından itibaren “aykırı” bir karakter olduğunu anladığımız beyaz mantolu adam, önce dilenci muamelesi görür, sonrasında işe yarayacağı düşünülerek vitrin mankeni yapılır, bir turist gibi davranması istenerek gömlek sattırılır, ucube ilan edilir, sapık olmakla itham edilir ve en sonunda da tek isteği “kendi gibi olmak” olan bu adam toplumdan kaçmaya başlar. Oysa beyaz mantolu adam en başından beri sadece susmuş, kimseyi kandırmamış ve kendi olmuştu. Peki insanların ona olan tavrı nasıl bu noktaya geldi?
Umarım bir kişi için bile olsa bu öyküyü okumak için biraz olsun merak uyandırabilmişimdir! Oğuz Atay bizleri öyle güzel eleştirmiş ki bu öyküde, sanki ne kadar çok insan okursa toplumun bakış açısı da o kadar değişebilecekmiş gibi geliyor bana.
İkinci hikayemiz ise Unutulan. Sanıyorum okuduğum en tuhaf, en bulanık hikayelerden biriydi Unutulan. Bu hikaye, bir kadının, kocasına eski fotoğraflara bakacağını söyleyerek evlerinin tavan arasına çıkmasıyla başlıyor. Kadın, önce hatıraları arasında biraz vakit geçiriyor ve sonra birden eski kocasının “cesedi” ile karşılaşıyor! Kendince bunun sebeplerini düşünüyor ve siz de bu sırada hikayede nerede olduğunuzu sorgulamaya başlıyorsunuz. Tabi burada Atay’ın edebi dehası bizleri öyle bir büyülüyor ki neyin gerçek olduğunu neyin ise bilinç altında gerçekleştiğini anlamaya çalışıyoruz.
Hikayemiz aşkı, sevgiyi ve bu güçlü insana ait duyguları “tavan arası”na kaldırıp unutmaya çalışan günümüz insanlarının tuhaf bir anlatımı aslında. Eminim ki hepimiz kendimize ait bir şeyler bulabiliriz bu yedi sayfada.
Üçüncü ve aynı zamanda kitaba adını veren hikayemiz ise Korkuyu Beklerken. Sanıyorum bugüne kadar okuduğum eserlere nazaran beni en çok etkileyen hikayelerden biri olduğunu söyleyebilirim. Oğuz Atay öyle bir hikaye yazmış ve öyle bir karakter yaratmış ki üzerinden elli yıl geçmesine rağmen insanın bu hikayede kendini bulmaması imkansız!
“Yalnız yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten eğlenceleri vardır.”
Hikayemiz lise mezunu olan ve toplumdan oldukça uzakta, kendi başına yaşayan karakterimizin günlük, sıradan hayatını anlatarak başlıyor ve birden kahramanımızın eline geçen bir mektup onun hem şimdisini hem de geçmişini başka bir şekilde görmeye başlamasını sağlıyor. Biz ise bu bahsi geçen mektuptan sonrasını okuyoruz ve karakterin korku dolu bekleyişine şahitlik ediyoruz.
Sürekli kafasında bir tedirginlikle yaşayan, huzursuz, yapayalnız ve hatta yalnızlığına mahkum olduğuna inanan bu adamın adını bilmesek de aklından geçenleri biliyor, onlara eşlik ediyoruz. Aldığı mektuptan sonra tüm düzeni bozulan, hayatını bildiği gibi yaşayamayan kahramanımız, uzunca bir süre direniyorsa da öykünün sonlarına doğru akıl hastanesine yatmak isteğiyle harekete geçiyor, sonra da okuduğu bir haberle tekrar hayata bağlanmak isteyip aslında hiç de ona uygun olmayan ancak topluma karışmasına yardımcı olacağına inandığı bir yola giriyor. Tabii bu yolun da ona göre olmadığını kısa sürede anlıyor.
Hikayede aslında yine toplumun dışında kalan bir bireyi, yaşadıklarını ve toplumla olan çatışmasının sonuçlarını okuyoruz. Topluma uyum sağlayamayan insanların yaşadığı korkuları, yaralarını ve yalnızlıklarını böyle bir derinlikle bizlere aktaran Oğuz Atay’a ne kadar teşekkür etsek az gibi geliyor.
Eminim ki #aylakadam’ı sevenler bu öyküye de bayılacaklar!
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.