TOPLUMCU YAZARLAR (Türk Romancılığı)
Edebiyatın çile çeken ama kalıcı olmayı başaran, etliye sütlüye dokunmayalım demeden yazanlar grubu.
Sanat'ı toplumu bilinçlendirmede bir araç olarak gören akım her türlü haksızlığa karşı duran bir edebiyat cephesidir. Çoğu zaman kitapları yasaklanan, az okunan, sıkıntı çeken, hapisler yatan... Özellikle 1950 döneminde Köy Enstitülü yazarlar toplumcu akıma damgasını vurur. Kullandıkları dil yalındır, halkın ağzı ile konuşurlar, gereksiz romantizm ve ağdalı dilden uzaktırlar. Onlar için anlaşılmak daha önemlidir. İşçi, köylü, dar gelirli, emeğiyle geçinen kesimlerden söz ederler.
Yapıtlar, ağa, köylü, öğretmen, imam, halk, yönetici, zengin, fakir, aydın, cahil farklılıklarının üstüne inşa edilir. Anadolu insanı ele aldıkları en önemli unsurdur.
Toplumcu gerçekçiler, yapıtlarında olayları ve kişileri bir düşünceyi doğrulamak üzere düzenlemişlerdir.
Sanat, dünya görüşünü ve ideolojiyi ileten bir araç olarak görülür.
Ağa – köylü ilişkisi ve köy halkının ezilmişliği: İnce Memed (Yaşar Kemal)
Kasaba gerçekleri: Kuyucaklı Yusuf, Değirmen (Sabahattin Ali)
İlkel üretim biçimleri ve doğayla mücadele: Susuz Yaz (Necati Cumalı), Ölü Ekmeği (Dursun Akçam)
Kırsaldaki tutuculukla aydınların savaşı: Teneke (Yaşar Kemal), Onuncu Köy (Fakir Baykurt)
Köyden kente göç ve arada kalmışlık: Gurbet Kuşları, Eskici ve Oğulları, Vukuat Var (Orhan Kemal)
Topraksızlığın yaşattığı acılar: Yer Demir Gök Bakır, Ölmez Otu (Yaşar Kemal), Bir Karış Toprak (Samim Kocagöz)
Edebiyat dünyasının baskıdan korkmayan, her dönemde acı çeken, maddi yokluklarla boğuşan, ama en çok da kalıcı olan neferleri... Özellikle 1980 Askeri darbesi döneminde Toplumcu Yazarların hem kendileri hem de okuyucuları yasaklı idiler.
TOPLUMCU YAZARLAR (Türk Romancılığı)
Sabahattin Ali,
Sadri Ertem,
Samim Kocagöz,
Kemal Bilbaşar,
Orhan Kemal,
Kemal Tahir,
Yaşar Kemal,
Fakir Baykurt,
Aziz Nesin,
Rıfat Ilgaz,
Faik Baysal
Muzaffer İzgü
Necati Cumalı
Abbas Sayar
Dursun Akçam
Erdal Öz