Gönderi
_Spoiler içerir_
Bir gün cafede oturmuş içeceğini yudumlarken aniden aklına gelen, yazarın kendine sorduğu:
" ya birden hepimiz kör olursak?" Sorusuyla başlayan bize zaman zaman gözümüzü kapatıp acaba dedirtecek kadar içine çeken bir serüven..
Jose saramago'nun okuduğum ilk kitabı olan körlük kitabını distopik kitaplar arşivine ekleyebiliriz. Kurguda bir anda görme yetisini kaybeden bir adam ve kısa sürede salgın dönüşüp ülkeyi etkisi altına alan bir körlük hikayesi anlatılıyor. Fakat bu körlük önce bedenimizi ardından ruhumuzu etkisi altına alan karanlık bir körlük değil aksine bem beyaz bir körlük. Gözlerdeki ışığı söndürmek yerine ruhtan aldığı olağanüstü aklıkla gözlere yansıyan süt beyazı bir körlük, dış dünyaya karşı oluşup iç dünyanın aydınlanmasıyla sona erecek olan bir körlük.
Herkese bir yıkılış hikâyesi olarak gelen bu durum bir uyanıştı aslında Körelmiş ruhların uyanışı..
Bu süreç nasıl mı işledi?
İşte orası bizi yine freudun kapılarını açmaya zorluyor çünkü yazar bize bu süreci sürekli bastırdığımız şiddet ve cinsellik dürtüleri ile sunuyor. Bize sahip bir otorite varken aslında hiç var olmadığını düşündüğümüz bu dürtülerin bahsettiğimiz otorite olmadığı zaman nasıl hayvani bir şekilde en uç noktaya çıkabileceğini en açık şekilde sunuyor.
Bu güzel yolculukta körlere bir lütuf gibi gelen ama aslında en çok acıyı çeken gören iki göz taşıyan bir kadın..
Görmek güzel güzel de peki ya kimsenin göremediği bir yerde görüyorsan? Ya da kimsenin göremediği bir yerden?
Son olarak Jose saramago bu kitabın Nobel edebiyat ödülünü alırken yaptığı konuşmasında asıl körlerin kim olduğunu şu sözler ile vurgular:
"Başka bir gezegene, oradaki kayaların yapısını incelemek için araç gönderebilecek kapasiteye sahip bu şizofrenik insanlık, milyonlarca insanın açlıktan ölmesini umursamayabiliyor. Mars’a gitmek, yanı başındaki komşuya gitmekten daha kolay görünüyor.”
·
3 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.