Konstantiniyye Oteli
Idris Kurtoğlu babasına dua ediyor
“Memur çocukları babalarının kaderini değiştiremiyor, yine memur oluyorlar.
Üç kuruş maaşa talim etmekten kurtulmaları mümkün değil.
Allah rahmet eylesin babam Kurtogli Osman'a.
Kasabada onca saygı gören kaymakam, savcı, hâkim, mal müdürü varken,
o köhne dükkânı açmış olduğu için bugün ben buradayım;
Sayfa 248 - 27 numaralı masadaki insanlara dair - İdris Kurtoğlu babasına dua ediyor!Kitabı okudu
KAHVE YEMEN’DEN GELİR...
Yabancı seyyahlar der ki: Türkler, hastalandığı zaman kahve içer. İyileşmezse, vasiyetini yazar ve bekler. Evet, eskiler, kahveyi yalnızca zevk için içmemiş, şifa da beklemiştir. Öyle ki, Türk Kahvesi, dünya çapında bir kahve çeşidi olmuştur.
Kahvenin anavatanı Habeşistan’ın Kaffa mıntıkası. Rivayete göre bir çoban,
Hafta içi bir gün, kasaba tenha, kuytusu, gölgesi bol çay bahçelerinden birinde oturuyorum.
Densiz bir kedi sürtününce bacaklarıma irkiliyorum, dalmışım.
En son çöp tepesinin yanında açan pembe güle hayret ediyordum, güzel ve çirkin nasılda yan yana duruyor diye geçiriyordum içimden.
Gül bu durumdan memnun mu acaba?
Pancar motorun sesi yarları dövüyor.
Bir balıkçı, bir ahşap ekmek teknesi, sakız gibi bembeyaz.
Adı vardır da okuyamıyorum şimdi.
Hoş balıkçının kim olduğunu da seçemedim
Çapara çıktı besbelli.
Gün kavuşurken lacivert sırtlı istavritleri rengârenk leğenlerin içinde satacaklar canlı canlı.
İstavritin kaderi bu, ne yapsın?
Maviliğin içinde hiç akla gelmedik bir zamanda, ya martı, ya kaz tüyüne aldanacak, salkım salkım çıkacaklar yukarıya, yüzü gülecek elleri nasırlı balıkçının.
“ Üç kuruş” demeyecek, “ çok şükür” diyecek, çünkü öyle öğrendi atasından.
Elleri, kolları dolu gidecek eve, suyu bol tas kebabı pişirecek yenge, yanına pilav, bayram edecek çocukların midesi.
Güzel günler düşleyecek balıkçı, büyüğü okumuş doktor olmuş.
Küçüğü mühendis.
Mecburiyetten değil, zenginler gibi keyfine çıkacak o zaman balığa, gün doğmadan kalkmasına da gerek yok. Uyansa da fırlamayacak hemen yataktan, uzun uzun gerinecek, paşa gönlü ne zaman isterse o zaman atacak yorganı üzerinden.
İnsanın karnı doyacak ki hayalleri olsun.
Fakirin Zengine İyiliği
Zengin fakire maddi olarak bir şey verdiği gibi, fakir de zengine manevi olarak çok şey kazandırmaktadır. Zengin kimse Allah rızası için bir fakire iyilik ve ihsanda bulununca birkaç yönden kazanç elde eder: Önce, cimrilik hastalığından kurtulur. Sonra cömertliğin şerefine ve müjdelerine ulaşır. İyilik yapmanın manevi hazzını tadar. Ayrıca her iyiliğine en az on sevap alır.
Bunların yanında malına şükretmiş ve onu koruma altına almış olur. Fakirlerin sevgisini kazanır ve samimi dualarına ulaşarak bir sürü âfetten kurtulur. Allah’ın dostluğunu kazanır, hayırla anılır, ahiret hesabı kolay olur. Bir fakire iyilik yapan zengin, kendisi de birçok iyilik bulmaktadır. Bu durumda teşekkürü en fazla fakirler hak etmektedir.
Fakiri görünce gönlü daralan müminin imanı zayıf, kalbi dar, aklı kıttır. Fakirler zenginler için en büyük nimettir. Fakir ve yetimler kendilerini hoş tutan kişiler için ilâhî rahmeti çeken bir sebep ve rabbânî azabı engelleyen birer kalkan durumundadırlar. Fakirler cemiyet için bir yük değil, süstür. Onların yeri meclislerin gerisi değil başköşesidir. Onlar kendilerine hizmet edilecek birinci sınıf insanlardır.
~Alıntı~
Bir yerde acılara göğüs geren kadın. Bir yerde ne yaptığını bilmeyen erkek. Bir yandan gönlü tüm isteklerinde kalıp küsen çocuk. Kimi yerde kesesi delik kimsesizler. Zaman zaman zenginler kimi vakitte comertler. Kim ne arar ve ne bulur ki bu zamanın dünyasında. İşte bu yaşam kesitidir. Kalbe ihtirası olan geleceğe eser bırakan sessizlerdi. Uğrunda ne çileler ne kederler kim bilir ne sefalar vardı bu devrin çocuklarının yaşamında.
Hayat mütevazi olana zenginlik armağan eder.
Ve bunu sadece gönlü zenginler bilir.
ECMAİN...
BİR HACININ YAKARIŞI...
Sadi Şirâzî anlatıyor:
Bir hacının Harem’deki yakarışını hatırladıkça vücudum titrer. Bu gönlü yaralı Müslüman, yüzünü Kâbe’ye çevirmiş şöyle niyaz ediyordu:
“Esirge beni ey Tanrım, zillet içinde bırakma beni!
İlahi beni bırakma, sen bırakırsan kimse tutamaz elimden. İster lütfunla çağır, ister kapından at, ben başka eşiğe baş koyamam.
Biliyorsun ki biz yoksuluz, zavallıyız. Nefs-i emmarenin zebûnuyuz. Bu azgın nefis öylesine koşuyor ki, dizgini sadece akılla zaptedilecek gibi değil. Kendi gücüyle nefsin ve şeytanın hakkından kim gelebilir? Karınca kaplanla dövüşemez ki!
Ey Allahım!
İlahlığın hakkına, eşsizlik ve benzersizlik sıfatların hürmetine, Mekke’deki hacıların lebbeyk’i hürmetine, Medine’de medfun Ulu Peygamber hürmetine, savaş erlerini kadın sayan kılıçlı mücahidlerin Tekbir’i hürmetine, temiz ihtiyarların ibadeti, taze gençlerin samimiyeti himmetine, bizi o bir nefeslik girdabın içinde, son nefesimizi verirken küfre düşmekten, böylesi utançtan bizi koru Yarabbi!
Rabbim! Beni hakaretle kapından kovma! Çünkü başka kapı aklımdan geçmez. Bilmezlikle birkaç gün kayboldumsa da geldim işte, şimdi kapıyı yüzüme örtme.
Günahkârlığımın utancıyla nasıl af dileyim?
Ey lütfu sınırsız Allah’ım!
Huzuruna yalnız aczimi getirdim. Yoksulum; cürmüme, günahıma bakma. Sen sınırsız zenginsin, zenginler yoksullara yardım eder. Yardımını, rahmetini, affını esirgeme üzerimden…”