Bülbülleşir onunla hayal, açmadan da gül;
Leyla'sı olsa, olmasa, Mecnûn olur gönül...
Sayfa 43Kitabı okuyor
Abdurrahim Karakoç
Gidip de yorulma çok uzaklara
Sen, 'sen'i gel benim içimde ara
Umut güneşimin mor bulutlara
Girip girip çıkışında sen varsın
Sen varsın, sen varsın, sen varsın
Gönül tezgahında şiir dokudum
İplik iplik nakışında sen varsın.
Aşk yolunun kanununu okudum
Madde madde yokuşunda sen varsın
Ah sen, sen, sen
Sen, sen, sen
Madde madde yokuşunda sen varsın
Madde madde yokuşunda sen varsın
Yar, yar, yar, yar, yar
Ferman sürer seninle bu alemde husn ü ân,
Sensiz kalan gönül, kalan ömrünce yas taşır;
Destan değil, hikâye değil, senden ayrılan,
Ömrün bütün bedialarından uzaklaşır!
Sayfa 30Kitabı okuyor
O evde yerim yok biliyorum ama gönül bu. Ne kapıyı açabiliyor ne de eşiğinden vazgeçebiliyor.
ya şevk içinde harab ol, ya aşk içinde gönül.
ya lale açmalıdır göğsümüz yahud gül.
Şükür neden kıymetlidir o an bilir misin?
Gözlerinin görebildiği halde kör yaşamayı tecrübe ettiğin içindir.
İnsan en çok ıstırabından şikayet eder,
Ama bütün ondan sonra gelen mutluluğunu da ıstırabına borçludur.
Kazanmayı öğrenir kaybettiği için,
Sevmeyi öğrenir yalnız kaldığı için,
Omuz vermeyi öğrenir çelmeyle devrildiği için,
Bağışlamayı öğrenir yorulduğu için,
Sadakati öğrenir terk edildiği için.
Başımıza gelen her şey durumdur, sonuç değil..
Bir sufi öğrencisine ustasının öğretmeye çalıştığı en değerli gönül terbiyesi nedir bilir misin?:
İyi ile kötü arasındaki sınırları kaldırabilmesi...”
Sayfa 41Kitabı okuyor
“Gönül yorgun düşerse yürek dilsiz kalırmış. İnsan herkese yetişir de kendine geç kalırmış.”
Göz görmeyince gönül katlanır derler
Ondan biraz uzak olsam yeter
Ama hiç yalnız bırakmaz anılar
Çünkü en çok mesafeyi severler