“Deli gönül melûl olup gam yeme
Elbet ağlamanın gülmesi vardır
Düşmana intikam kalır mı sandın
Herkes ettiğini bulması vardır...”
Ruhları birbirine bağlı insanlar var
Yürekleri mesâfe kabul etmez.
Belki alın yazım değilsin ama,
Sen benim en güzel "gönül" yazımsın
“Gönül sırdır”
Kimine uzak, kimine yakın bir saraydır gönül.
Kimi içinde kalır, kimi dışında.
Kimi de gönülden habersiz yaşar gider;
yaşamak denirse buna!
Kimi sultân olur yerleşir en güzel yerine; taht misali
Kiminin başına çöker girer girmez enkaz gibi
Gittiğin her yer gurbet
Ben ev sahibi …
Mesut olamazsın. Bir erkeğin yıkılmış gururu üzerine yuva kurulmaz.
Sayfa 20
Yutkundu, zor konuştu. Kolay bir gidiş değildi anlaşılan.
Sayfa 20
Yeisin esiri, buruk bir kıpırdanış oldu dudaklarında...
Sayfa 19
Anlatılmıyor ötesi...
Sayfa 18
"İçimizde en talihsiz olanlar bir erkeğe cidden gönül vermek felaketine uğrayanlardır. Bir erkeğe âşık olmak bizim gibi kadınların yıkımına yol açar. Samimiyetle seven, çoğunlukla aşağılanır, ihanete uğrar. İşte bu sebeple, sevilip sevmemek, aldatıp aldanmamak, uymaktan vazgeçmemeye uğraştığımız bir kuralımızdır. Bizce sevmek ahmaklık, merhamet kabahattir. Bize göre ahlaka aykırı hareket işte bu kuralın dışına çıkmaktır."
Sayfa 18Kitabı okuyor
Hangi gönül;
Yalnızlığın
Hüznün,
Ayrılığın
Ve de pişmanlığın limanı olmamıştır ki...
#aydınca
İki yıldır o bakışların mıknatısına kapıldı yüreğim.
Sayfa 17
Yıllar önce bir arkadaşım bana "Sende gizli depresyon var," demişti. Haklıydı da ama artık yok. Artık sadece depresyon var. Açık seçik depresyon. Ayan beyan depresyon. Cam gibi depresyon. Ama depresyonumu yaşatacak kadar param yok. Tam da bu sebeple önce para kazanmalıyım. İşte sonra benim sulamadığım bu çiçeklerin yanında gönül rahatlığıyla ağlayabilirim. Ama öncelikle hayatta kalmam lazım ve hayatta kalmam muhtemelen tahmininizden daha küçük şeylere bağlı. Temel ihtiyaçlarımı karşılamalılıyım.
Sayfa 102 - Karakarga YayıneviKitabı okuyor
Bir bakıştı sadece. Askerliği, beni esir alan o gözlerin tutsağı olarak bitirdim.
Sayfa 17
Bir an sessizlik sıkar ruhlarını.
Sayfa 17