Ama bunca zaman yürekten inandığım bir şey var: Bir çocuğun sıcacık gülümseyişine şahit olmak, kirpiğimin kıvrık mı düz mü oluşundan daha önemli. Bir ömre iyilikle, güzellikle dokunmaya çalışmak, yüzümde oluşan çizgileri saklamaya çalışmaktan daha değerli. Kaşlarım gür mü seyrek mi burnum kavisli mi düz mü? Bir yığın ruha ya da gönüle hitap etmeyen sorular... Ve bunlara adanılan ömürler. Fiziksel çekiciliğin yüce amaç belirlenmesi ve maddi kaygıların arasında plastikleşmiş ilişkiler...
Oysaki dışarıda kuşlar cıvıldıyor. Mavi ve yeşil hala bir arada. Toprak çorak olsa da kim inkar edebilir ekmenin bizim işimiz olmadığını? Hasat kaderdir, emekte ise teslimiyet ve sabır vardır. Ve bir insan ömrü emek verdiği şey nispetinde kıymetlidir.
Şule Şahintepe
Selatin camilerimiz azamet ve sekinetin bir araya geldiği kutsal mekanlardır.
Azamet ruhu yükseltir; sekinet ona dinginlik verir.
Câmi, cem’ olunan yerdir. Burada akıl, iman, kalp ve teslimiyet cem olur. Sonsuz rahmet sahibi Yaratıcı’nın kulları dil dile, gönül
gönüle, omuz omuza verir ve aynı ilahi kelamı terennüm eder.
Kıyama duran kula ‘işte ayaktasın, buradasın’ denir. Secdeye vardığında kulağına ‘sakın böbürlenme, hepimiz hiçlikte var olmaya geldik’ denir. Burada azamet azdırmaz, sekinet uyuşturmaz. Akıl ve erdem sahibi kişi son perdede sağına ve soluna selam vererek bu dünya sahnesinden çekip gideceğini bilir.
Bilgeler ‘şerefü’l-mekan bi’l-mekin’ demişler. Mekanın şerefi, orada bulunandan gelir.
Bir kutsal mabede şeref veren ne sensin ne de ben. Tüm zamanın ve mekanın sahibidir ona anlam ve değer katan.