Bitirdim ,esrarengiz bir itirafçının ağzından bir aile dramı ,goodle lar görünürde kendi yarattıkları bir cennette Mutlu yaşayan mükemmel bir ailedir,ancak ,altı kişilik ailenin ,her bireyinin ruhunu kemiren korkularının gün be gün gözlerini kör edip ,burunlarının dibinde yaşananları farketmelerini engellemesiyle sahte cennetleri cehenneme dönüşür ,görmezden gelinenler ,söylemeyip içe atılanlar ,ruhlarında ki çatlaklardan sızarak oluşturduğu suçluluk duygusu ,ensestle yaralanmış bir çocuk ,pedofili ile bir çocuğun ruhunda açılan onulmaz yaralar ,onun sessiz çığlıkları duyulacak mı ,yada duyanların hali ne olacak ,Anne baba olmak herkesin harcı değil kısaca ,pisikolojik yönü ağır ama tokat gibi suratına çarpan eh sonuçta yeraltı edebiyatı Can'ım cicim muhabbeti olmayan sert ve can yakıcı bir kitap ,çocuk sahibi olanlara özellikle tavsiye olunur .
"bütün hayvanlar eşittir. bazı hayvanlar daha çok eşittir."
doğrusu "çok güzel bir kitap, herkese tavsiye ediyorum" gibi fuzuli cümleler kurmak gözümde çok alçaltıcı bir yer edindi bu kitapla. bu cümleleri kurmanın o hayvanlardan bir fark bırakmadığı da uzunca bir süre beynimde yankılandı. herkese tavsiye etmem. çok güzel bir kitap değil, çok doğru bir kitap. o kadar doğru ki okudukça beynime bir balta gibi indi görmezden gelinenler. belki bir distopya değil fakat onlardan daha yakıcı. umutsuzluk mu? hayır, tam tersine belki de bir ümit. bir şeyler düzeltilemese de görmenin vereceği bir ümit. dillere pelesenk olmuş sistem açıkları, dilime değil zihnime inanılmaz bir güçle kazındı. sanırım bu kadar zekice ve ustaca bir şey insanlıktan beklemiyordum. ele aldığı konu birçok düşünürün gözünden incelenmiş bir konu, sokağa çıktığımız anda bile milyonlarca teori ortaya atabileceğimiz nitelikte geniş bir çapı var fakat bu kadar naif ve cesur bir eleştiri gözümdeki yerini daha da üstlere çıkarmıştır kitabın. anlaşılan şeylerden çok daha fazlası anlatılmaya çalışılmış, kitap değil hazineler barındıran bir bahçe diyorum bu yazımlara. sonra aklıma "bütün bahçeler kilitli, anahtar tanrıda kaldı" dizeleri geliyor, bu kadar zor olmamalı ama bu kadar zor. insanlık mutsuzluğa talip, anlatılar uzayda bir ses. sonra nietzsche bir kere daha yürürlüğe giriyor, bütün gerçeklerde, zerdüşt hariç değil.
"ben bu kulaklara göre ağız değilim"
Aile içinde bile görmezden gelinenler var. Bazen koca eşini, çocuk annesini, kardeş kardeşi görmezden geliyor. Gözlerinin içine baktığın insan seni görmüyor.
İnsanlık ağacının kırık dalı Ezidiler...
Görmezden gelinenler...
İnsan olmaktan utandıran bir hikaye...
Ezidileri araştıracağım, adlarını bile doğru bilmediğim bu insanları, onların yaşadığı tarifi imkansız zulmü...
Fakat Livaneli'nden beklemezdim böylesine yavan bir üslup. Sanki bir an önce bitsin bu kitap, Ezidiler üzerine de bir kitap yazayım diye düşünmüş gibi hissettim okurken. Halbuki böyle bir konu çok daha geniş ele alınarak, çok daha etkileyici bir biçimde işlenebilirdi. Hayal kırıklığı yarattı açıkçası.
Yine de Ezidiler tanınmayı, bilinmeyi sonuna kadar hak ediyorlar. Bu yüzden tavsiye ederim. Her şeyden önce birer insan olduğumuzu unutmayalım. Sevinçlerimiz, acılarımız ortak. Ezidi olsun, Hristiyan olsun, Müslüman olsun... Ölen çocukların kanı ellerimizden çıkmayacak.
HuzursuzlukZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201799,7bin okunma
Hey! Sana sesleniyorum sana. Evet evet sizler. Sana da diyorum Türk. Sen de Kürt. Arap Fars. . Sizleri de unutmadım. Dar pantolon giyen Fransız. Şuradaki asalatten bahseden İngiliz. Tarihinden dem vuran İtalyan sana da sesleniyorum. Sen de sanayici Alman. Ooo kimler varmış daha . Felsefeciler,filozoflar bölgesinden Yunan. Ama hepinizi
Eşek kadar oldum ama halen ; Adıma imzalanmış, bana emanet edilmiş yeni bir kitap geldiğinde, hızlı hızlı her tarafını karıştırırım. Üç beş yerinden bir şeyler okurum. Tadına bakarım. Beni çekiyor mu? Koklarım beğendim miydi de öperim. İşte bu kitap da onlardan biri.
Ne çok atasözü , deyim vardır değil mi eşeğe benzetilerek nitelendirilen.
Sarsıcı, derinden etkileyici bir hikaye.Görmezden gelinenler,onları görmezden gelenler ve sonunda yangın yerine dönen bir kasaba.
Yaşamak denirse,kabuk bağlayan bir yaşam.Kabuk bağladıkça küçülen İrfit Adile ve onun ahraz oğlu İsrafil'in acı yaşamını konu alıyor kitap.
İsrafil sessizliğe mahkum olduysa da içinden yükselen çığlıkları sayesinde kendine bir yaşam kurmayı başarıyor.Konuşmadan,duymadan aşık oluyor,Yusuf Usta'nın hikayelerini dinliyor,gerçekten yaşamak için sessizliğinde kaybolmuyor.
Mitoloji,dinler ve harika bir kurgu ile çok iyi bir hikaye.
AhrazDeniz Gezgin · Can Yayınları · 20194,865 okunma
