Gözlük

0.7 Uç ||

akşamsa,
rüzgar bir kadın eli gibi kurcalıyorsa saçlarımı,
gözlüğümün üstünden bakıyorsam yaşama, çenemi sol elime dayayıp
sokaklar boşalmış gibidir artık..

hiçbir şehir, çünkü bir kişinin olmaması kadar yalnız değildir.

..

tek gözlü, alabula bir kalemkutunun içinde,
yazıldıkça küçülmüş kurşun kalemler ile kırık bir kalemtraşın arasında,
ucu siyahlaşmış bir silgi ile az kullanılmış kırmızı bir kalemin arasında,
resimli ve küçük bir not defteri ile sarı ve körelmiş bir makasın arasında,
ucu olmayan bir 0.7 uçlu kalemin yalnızlığını ben ilkokulda öğrendim.

yanımda, 0.7 uç isteyecek kimsenin kalmadığını anladığımda ise,
çoktan büyümüştüm
ve bu acı feryatlardan kurtulmanın çaresini,
ilkokul kalemkutumun fermuarını çekip kapatmakta bulmuştum.

ve ne zaman ki 'bir kişi eksik' şehirlerde yaşadım,
işte o vakit, o fermuarın bozulduğunu anladım.

..

hiçbir şehir, çünkü bir kişinin olmaması kadar yalnız değildir.
hiçbir gözlük, bu üşütmeden koruyamaz insanın gözlerini.

insanların yüzlerinde kaybolursunuz,
bilirsiniz ki, hiçbir köşe başı bir gizemi gizlemiyordur artık.

nereye giderseniz gidin,
bundan böyle hiçbir sokak sizi bir aşka çıkaramayacaktır.

kaldrıım taşlarını sayın, aynı renkteki parke taşlarına basın,
hiçbir trafik lambası rengi, dahası kendinizden karşıya geçmenize izin vermeyecektir.

..

sabaha karşı verilen otobüs molalarında,
kıştan kalmış rüzgarlar doldurdum göğsüme.

yazıldıkça küçülmüş kurşun kalemler gibiydiler.

kırık bir kalemtraş gibiydiler.

ucu siyahlaşmış bir silgi gibiydiler.

az kullanılmış kırmızı bir kalem gibiydiler.

resimli ve küçük bir not defteri gibiydiler.

sarı ve körelmiş bir makas gibiydiler.

ucu olmayan bir 0.7 uçlu kalem gibiydiler.

fermuarlanmış bir çığlık gibiydiler.

bir çığlık.

bu rüzgarlı çığlıklarından yalnızlığın,
paltomun fermuarını çekerek kurtulacağımı sanıyordum.

unutuyordum ki,
''bir kişi eksik'' şehirlere seyahat ediyordum hep.

..

tek gözlü ve alabula bir kalemkutunun içinde,
balkonlu akşamlarda,
çaylı masaların dem kıvamında,
kiremit renkli çocuk oyunlarının sokak aralarında,
devrilen ağaçların bulvarlı asfaltlarında,

rüzgar bir kadın eli gibi kurcalayacak saçlarımı,
ben gözlüğümün üstünden bakacağım yaşama, çenemi sol elime dayayıp
ve..
artık karşıdan gelen hiç kimse sana benzemeyecek, bir şiir mısrası ile..

hiçbir şehir, çünkü bir kişinin olmaması kadar yalnız değildir.

..

oysa 'bütün kudretimi toplayıp' sormak isterdim sana
gözlerinin resmini şiirlere çizebilmek için:

0.7 ucun var mı?

öteki kapımdan gel bunu açamazsın
eski gözlerinle gel öldürmek vakti gel
hem tetik bulun ardında biri olmasın
hanidir ben bu evde saklanıyorum
adımı değiştirdim başka bir adla yaşıyorum
gece gündüz siyah gözlük kullanıyorum
öteki kapımdan gel bunu açamazsın
sabaha karşı gel bütün gözlerinle gel
pancurların gerisinde kararıyorum
içime belalar doğuyor sonbahar doğuyor
telefonda sesini tanıyamıyorum
yüzün parmaklarımdan akıp kayboluyor
böyle hep bir şey kopuyor bir şey kırılıyor
sabaha karşı gel eski gözlerinle gel
öteki kapımdan gel bunu açamazsın
hem tetik bulun ardında biri olmasın

artık hiç kimse beni yaşamıyor
aşklarımı büyük kemanlarla çizdiler
korkularım oldum bittim kimsesizdiler
yalnız bir mısra mıyım ıslanıyorum
bir revolver romanımı tamamlıyor
oyun bitti ışıklarımı söndürdüler
yokmuşsun gibi gel öldürmek vakti gel
öteki kapımdan gel bunu açamazsın
üzerime kilitleyip mühürlediler
hem tetik bulun ardında biri olmasın