Empati, empati, empati.İlk sayfasından son sayfasına kadar bana hissettirdiği en güçlü duygu oldu. Fazla karakter olmadan konunun işlenişi, her karakterin tahlil edilişi, istenilenin anlatımı, akışı, gereksiz tasvirlerden ve betimlemeler olmadan okuyucuya aktarılmasını sevdim. Net bir kitaptı.
Her karakteri anlamaya çalıştım, haklı da buldum haksız da. En masumu babaydı. Anne ise geçmişe bağlılığını atamadığı ve bu kadar sahiplendiği için şimdiki zamanı yaşayamadı. İza, ne demeli ki sana. Kalbini nasıl bu kadar susturabildin. Araftaydın, kalbin ve mantığın arasında. Ezilmemek, üzülmemek, güçlü görünmek için kalkanını hep korudun ama kaybettin bence.
-Kevin_Hogan637.jpg){kind=small}
