Günümüzün en büyük sorunlarından bir tanesidir aslında insanların yalnız kalma korkusu. Her ne kadar göz ardı edilsede neredeyse çoğu insanda bu sorun vardır. Kimsem yok, kimse beni düşünmüyor, kimse beni anlamıyor, gösterdiğim değer bana gösterilmiyor gibi gibi cümleler.. Etrafımızda eş, dost, akrabalar tarafından çok duyar olduk. Her zaman böyle diyenlere sinir olmuşumdur. İnsan neden başkasına ihtiyaç duyar. Neden derdini başkalarına açmaya bayılıyor. Neden insanın en iyi arkadaşı kendisi olamıyor. Çözüm yolunu başkalarında değilde kendisinde aramıyor. Neden hep başkalarına bel bağlıyor.
Farkettiyseniz bu insanlar daha çok kırılgan olurlar. Güçsüz, aciz, başkalarından değer görmek isteyen, onlar tarafından onaylanmak isteyen kişilerdir bunlar.
Kişinin en iyi dostu kendisidir. Kendimle konuşurum, muhabbet ederim, tartışırım, kavga ederim, hakaret ederimdeeeee bir sırrı mı bir insana açmam kendi ipimi başkasının eline veremem...