Mutluluk bir seraptır bazen, kavuştuğunu zannedersin fakat daha uzaktadır artık, erişemezsin. Yine de denersin fakat insan hayatı işte. Çırpınmak ve kanat çırpmak üzerine kurulu değişik bir zemin. İkisi arasında bir de savrulmak var, sonbaharda bir yerden diğerine savrulan yaprak olmak var. Mendil satan ayakkabı boyayan çocuklara, hafif meşrep kadınlara, ayyaşlara bakın. Her biri toplumda savrulan kesimin birer temsilidir. Oysa Amin Maalouf: “Bir toplum en güçsüz bireyini yalnız bıraktığı anda dağılmaya başlar.” demiştir.
Duyguları öksüz, sevgiden yoksun büyüyen sokağı mesken bilmiş insanlara, bir anda enkazın altında kalmış artık farklı bir hayat dairesinde hayatına devam edecek o kişilere, kalabalık aile sofralarından artık sadece yalnızlıkla randevulaşan o bireye bakın. Hayatın hoyratlığını hissedeceksiniz. Hayata tutunmak için çırpınışın öyküsünü göreceksiniz. İşte hayatlara dokunan o hayatlara mesken olan Mahrumiyet Otelleri olsun isteyeceksiniz. Savrulmamak, çırpınmaktan öteye gitmek kanat çırpmak için. Hep beraber kanat çırpmak için. Çünkü o bireye de o topluma da ihtiyacımız var bizim.
