Kendimizle oynayan güçsüz mahluklarız biz, yaptırımla ödülü gönlümüzde barışık tutan.
Sayfa 21Kitabı okuyor
Güçsüz değil, güceniksin.
Böylesi birtakım zorunluluklar karşısında güçsüz olduğunu hissetmek ona dehşetli acı veriyor, yüreğini eziyordu.
Aşk, hep en güçsüz olduğunuz noktadan vurur, çünkü insan en zayıf noktasından vurulur sevdaya
Güçsüz olduğumuz noktayı kabullenerek kendimizi güçlü kılabiliriz. Buna benzer Nietzsche’nin “Çelişkilerimiz, umutlarımızdır.” sözü de hayatın bir gerçeğidir.
Niye mi olmuyor?
Olmaz! Ortalık kürsü nutukçularından ve riyakârlardan, işbirlikçilerden, güçsüz ve dayanıksız lapacılardan; gerçeği görmeyen, sezemeyen, bilgisi düşük gabilerden, para karşılığı her şeyi satan löp beyinlilerden geçilmediği için olmaz! Ve en önemlisi hakkını arayıp hesap sormasını bilmeyen bir toplumla hiçbir şey olmaz. İnsanlar arasında akıl eksikliğinden başka hiçbir ortak yan yoktur. Bizim burada imanımız gevrerken, meydan boş kafalı, her şeyi bilir görünen allameden geçilmiyor.
İnsanın en güçlü yönü alışması .. En güçsüz yönü de bu ..
Günümüzün en büyük sorunlarından bir tanesidir aslında insanların yalnız kalma korkusu. Her ne kadar göz ardı edilsede neredeyse çoğu insanda bu sorun vardır. Kimsem yok, kimse beni düşünmüyor, kimse beni anlamıyor, gösterdiğim değer bana gösterilmiyor gibi gibi cümleler.. Etrafımızda eş, dost, akrabalar tarafından çok duyar olduk. Her zaman böyle diyenlere sinir olmuşumdur. İnsan neden başkasına ihtiyaç duyar. Neden derdini başkalarına açmaya bayılıyor. Neden insanın en iyi arkadaşı kendisi olamıyor. Çözüm yolunu başkalarında değilde kendisinde aramıyor. Neden hep başkalarına bel bağlıyor.
Farkettiyseniz bu insanlar daha çok kırılgan olurlar. Güçsüz, aciz, başkalarından değer görmek isteyen, onlar tarafından onaylanmak isteyen kişilerdir bunlar.
Kişinin en iyi dostu kendisidir. Kendimle konuşurum, muhabbet ederim, tartışırım, kavga ederim, hakaret ederimdeeeee bir sırrı mı bir insana açmam kendi ipimi başkasının eline veremem...