Kendinden emin olmaya alışkın değilsen: Özgüven kibir gibi gelir.
Eğer pasif olmaya alışkınsan hakkını savunmak saldırı gibi gelir ve eğer ihtiyaçlarının karşılanmasına alışkın değilsen kendini önceliklendirmek bencillik gibi gelir.
Alışa geldiğin konfor alanın her zaman iyi bir kıyaslama ölçütü olmayabilir.
Bence dünyada yaralı bir kadından daha güzel bir şey varsa o da yaralarını korkusuzca yazabilen kadındır. Çünkü onda hayatın en muhteşem bileşimi vardır: zeka ve cesaret.
Hayatın bize reva gördüğü bütün acıların üstesinden gelebilmek için çırpınıp durmaya değer miydi? Bize bunca saçmalığı bütün acımasızlığıyla dayatan hayat da neyin nesi oluyor?