GÜL ŞİİR
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
içinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlığın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak
"Çapraz yalnızlıklar astım göğsüme
Yollarda bir savaşçı gibi yürüdüğüm doğrudur"
Ahmet Erhan, Gülşiir
Gülşiir
Anlamak isterim, hangi yasa
Bir beşikle bir darağacını
Aynı ağaçtan, ne adına varedebilir? 
Ahmet Erhan
GülşiirAhmet Erhan
Beynime bir sarkaç gibi vuruyor sorular Neresinde yanıldık biz bu yaşamın?
Hangi el bozdu büyüyü,
hangi yazı acılara hüküm verdi,
soldan sağa taşarak?
Kalbimde yıllardır kabuk bağladı yaralar
Ödüm kopuyor, birgün hepsi birden kanamaya başlayacak diye
Yenilmeyeceğim,
boyun eğmeyeceğim hiçbir şeye
Hep direnen bir yanım kalacak
Ahmet Erhan -Gülşiir
“Söylenecek bir tek sözüm kalmazsa
Çizerim yüzünü kuşların kanatlarına
Her çırpınışta gökyüzüne dağılır
Yüzün, hücrelerine varana dek uçuşur.”
Ahmet Erhan- Gülşiir
“Çapraz yalnızlıklar astım göğsüme
Yollarda bir savaşçı gibi yürüdüğüm doğrudur
Gözlerle, dillerle kuşatılmış bir ülke
kalbimdir ona tek sınır
Susmayı bunun için severim bir çığlık gibi
Donup kalır sesim kendi göğünde
Onu ne anlayan, ne de duyan bulunur.”
“gecelerdi, solgun-sessiz tüterdi yüzün
yatağımda bir kımıltıydın,
dilimde türkü
uykusunda konuşurken sesini öptüğüm
varmak için beyninin kıvrak dağ yollarına
kokundu,
bedenimi saran o ince buğu
esintisinde usul usul yürüdüğüm
ki değişmem yaseminlerle, portakal ağaçlarıyla...”
-ahmet erhan, gülşiir