Yoruluyorum...
Yoruldukça kitaplara kaçmayı tercih ediyorum. Aslında bir kaçış olmaktan çıktı bu... Kendini bulma çabasının, arayışın vücut bulmuş haline döndü. Her kitap başka şeyi sorgulatıyor bana. Sorgulatmalı, düşündürmeli zaten kitaplar. O zaman o kitap sizi diğer kitapların üzerine çıkarır (sorgulatmayan kitapları sevmeyişim hep bundan). Misal insanların kesinlikle güvenilmez olduğunu, herkesin menfaati için yaşadığı bir dünyanın eşiğinde olup bitenleri görüyorum... Sonra gerçek sevgiyi aramanın boşuna uğraş olduğunu, gerçek sevginin planlarla değil tesadüfen karşına çıktığını hatta en güzel sevginin bu olduğunu yine hissediyorum çünkü okuduğumu hissetmeyi seviyorum... Sonra o uzak ülkenin hayalini kuruyorum; sevgisizlik kol gezmiyor, çocukların yüzünde kocaman bir gülümseme (çünkü biliyorum ki bir yerde çocuklar mutluysa oradaki herkes mutlu...), dünya artık menfaat dünyası değil... Neyse neyse çok kurmayalım bu hayalleri sonra gerçek dünya(!) İnsanın yüzüne kötü çarpıyor...
Duygu Macit
~Hayırlı Günler Herkese; Selam ve Duâ İle ~
Gel, Ey MUHAMMED, bahardır.
Dudaklar ardında saklı
Aminlerimiz vardır! ..
Hacdan döner gibi gel;
Mirac’dan iner gibi gel;
Bekliyoruz yıllardır!
Bulutlar kanat, rüzgar kanat;
Herkes “mutluluğun resmi” ni sorar ya…
Bende “mutluluğun rengi” ni sordum…
Mutluluk dilenir gibi…
Tatminsiz hiç bir ruhu ve kalbi tatmin edecek mutluluk yok…
Öyleyse ruhları ne ile renklendirirsen renklendir hayatını mutluluk ve mutluluğun rengi üzerine kuran hepimizin yanından, içinden ve her anından geçen zaman…
Zamana kurgulayacağın her
