Gerçeklerden korkarak yaşarken sessizlikten güç almış, söylenmemiş sözlerin, sorulmamış soruların o cansız yumuşaklığında huzur bulmuştu.
Sayfa 121
Anıların aslında onu hiç terk etmediğini ancak şimdi görebiliyordu. Bazı şeyler hiç unutulmuyordu ve bazı insanlar hep aynıydı.
Sayfa 115
"...asla unutamam. Sesinle süslediğin adımı nasıl söylediğini..."
Sayfa 204 - Pegasus
“Keşke seni unutabilseydim…”
“Sanırım ‘aşkın’ raf ömrü kremaların raf ömrü kadar. Nasıl saklarsan sakla bir süre sonra ekşiyor. Fakat şansın varsa ‘aşk’ kısmını geçip birini yalnızca sevmeye başlayabiliyorsun.”
Sonra da en iyi yaptığı şeyi yaptı ve gitti.