Umutsuz muyum? Hayır... Böyle gelmiş, böyle gider mi? Hayır, böyle gitmez, böyle gidemez! Halkıma, Türk insanına, yurduma, geleceğe sonsuz güvenim var. İsterseniz benim bu güvenime avuntu deyiniz. Olsun, benim güvenim var yine de... Şuna içtenlikle inanıyorum: Üç yıl mı desem, otuz yıl mı, elli yada yüz yıl mı desem, ama gün gelecek ve işte o gün, kuraklarda, çoraklarda kendiliğinden yetişen, inadına yaşayan bu mucize yaratıkların kimler oldukları, onlara eziyet eden, onlan horlayıp aşağılamaya, küçültmeye çalışan insanların çocuklarına, torunlarına ve torunlarının torunlarına okul sınavlarında sorulacak ve onlar bilemezlerse sınıfta bırakılacaklardır. Ve gelecekteki o öğrencilerin bugün yaşamakta olan dedeleri, torunlarının kendi adlarını, kim olduklarını bileceklerine güveniyorlar mı? Güvenebilmeleri için, kendileri dedelerinin dedesinin adını söylesinler. Oysa hepsi de Pir Sultan'ı biliyor, bilmek zorunda. Ne şaşılası değil mi?
Bize
kıyılara çıkmayan dalgalar, çocukları yutmayan sular borçlusun İstanbul...
Boğaz’ı geçen balıkları sayan deli bir muhasebeci,
balıkların peşine takılıp Haliç’e giren şaşkın bir yunus,
yunusa yalanırken rakı bardağına düşen bir kedi,
kediye kaftanlardan kefen diken bir terzi borçlusun.
Bize
dipsiz çöp kutuları borçlusun İstanbul...
Kız
