Üç arkadaş başları öne eğilmiş güneşten yoksun ayçiçekleri gibiydiler. Ayçiçekleri de güneşi görmediği zaman başını yere eğer için için ağlarlardı, güneşe aşıktılar, güneşe hasrettirler. Sabah gün doğumu ile birlikte onlar için bayram olurdu. Hepsi başını güneşe çevirir, çiçeklerine canlılık gelir, ışıl ışıl parlarlardı. Akşam olup da güneş batmaya başladığında yine o hüzünlü hallerine dönerlerdi, karanlıktan hiç hoşlanmazlardı. Gülenay ve arkadaşları boynu bükük odalarının yolunu tuttular.
Sayfa 18 - Dağlar Kızı Gülenay ÖğretmenKitabı okudu
Sözlü Gelenekten Yazılı Geleneğe, Eğitici ve Öğretici Metinler: Masallar
“Bir masal iki parçanın bir araya gelmesiyle yapılır: Bu parçalardan biri masalın bedeni, öteki canıdır denebilir. Beden masalın kendisi, can ondan çıkan derstir.”
- 
Jean de La Fontaine
1. Giriş:
Bu makale çalışması yalnızca Aisopos ve masallarına dair değildir. Aisopos öncesi Antik Yunan'da karşımıza çıkan masalsı metinlere, Aisopos'un hayatına,
KENDIMI KENDIMDEN UZAK
HİSSEDİYORUM. Sylvia Plath
Çayzenlikli demli günler:))
"Öykü, edebiyatın gayrimeşru çocuğudur, nüfusa kayıt edilmemiştir. Edebiyat ailesinin reisi romandir ne yazık ki. Oysa öykü yükte hafif, pahada ağırdır"der 
Ayfer Tunç
Ki az çok beni tanıyanlar da bilir gerçek hikâye ve öykü kitaplarına hayran okurumdur. Dolayısıyla Bursa gibi körfez bir şehir de yasayan bana
"Gün doğumu ve gün batımı gibi görünüyoruz ve kayboluyoruz.Bazı insanlar için çok önemliyiz;ama aslında sadece geçip gidiyoruz."
Benimle tanıştığında upuzundu saçları. Sonra kısacık kestirdi. Bir daha hiç uzun görmedim… Sigara içmeyi beceremezdi hiç ama kabul etmezdi bunu. Hızlı yürüyemez, bir adım gerimde kalırdı. Küçük adımlarla, aramızdaki binlerce kilometrelik mesafeyi kapatmaya çalışırdı. Ne güzeldi o anlarda… Ne ben yavaşlardım ne o koşardı.
Sık sık uykumdan uyanıp onu izlerdim. Bilmediğim acılarını da, o sırada dinlerdim zaten. Uyurken sayıklayan tiplerdendi. Ama ne zaman avuç içlerim yanağına değse, dünyadaki en güzel gülümsemeyi yüzüne yerleştirip uykusuna rahatça devam ederdi.
Sık sık içini çekerek beni izlerdi. Ama bilmezdi ki, içine beni çektiğini… Bilmezdi, o her iç çekişinde benim ona biraz daha çekildiğimi. Bilmezdi hiç, omuzları düştüğünde bile zihnimdeki yansımasının can çekiştiğini...
Ağlamayı yasaklasam da, sürekli ağlardı. Ama her ağlayışı, bir sonraki gülümseyişini biraz daha parlatırdı sanki. Ya da günden güne bana öyle gelirdi… Dudaklarının kenarında, güneş ışığı vardı sanki. Yana kıvrılınca, elmacık kemiklerinde en güzel gün doğumu yaşanırdı.
Sakardı. İnatçıydı. Kırılgandı. Bazen küçük bir çocuk gibiydi, bazen yüz yaşında ruhsuz bir kadındı. Bazen sessizdi, bazen avaz avaz bağırırdı. Güçlüydü. Cesurdu. Benim için yaşamayı göze alacak kadar… Acıları pul pul dökülürdü yüzüne, parlardı.
