Dile benden ne dilersen
Dile benden ne dilersen
ey gözleri benden öte
uzaklara dikili
sesimi duymayan sevgili
Emaneten aldığım sözlerle
şiir yaptım sana
Taksana
boynuna, yakana, saçına
Günahımı işledim
İlk defa dedim:
istiyorum, istiyorum, istiyorum
Dile benden ne dilersen
Sıfırı tüketmiş benden
Sana utancımdan vereyim
Beş para etmez dizelerimden
İste yanlışlığımı
sana biriken özlemlerimi
Dilersen…
ki dilemezsin
Eğer dilersen…
Ama dilemezsin ki!
-Çağlar Simsoy
Yaşamak; üçüncü sınıf pavyon şairlerinin sınıfı belirsiz kadınlara yazdığı şiirler gibi iğreti duruyor üzerimde. 6 numaralı kapıdan çıkıp, koridorun üzerinde günbatımına doğru yönelen bir tren yolu gibi döşenmiş kırmızı çizgiyi takip ediyorum. Sanki bütün kabileler bu rayların üzerinde idam edilmiş gibi. Islak ve sıcak. Ve kırmızı. Tanrı buraya uğramış gibi bırakılan devasa ayak izleri. Koridorun sonundan yayılan cızırtılı bir ses bütün odaları dolduruyor.
annem ağlıyor anne!
Fizyolojik sancılarımız bir temmuz gibi ağışa yükselir. Renk renk, şaşkın bir kadın güneşin doğuşuna seviniyor. Yolda kır terzisi uçurumlarda açan yüreğini biçimlenip tavana asar. Manav, bir akşamüstü bir domates birkaç domates hemen hemen tartar. Ah! o canım kirazlar... kirazlar çocukluk küpeler... çocukluk aşkları! Küçük kızlar malihülya gibi
"Yaşamak; üçüncü sınıf pavyon şairlerinin sınıfı belirsiz kadınlara yazdığı şiirler gibi iğreti duruyor üzerimde. 6 numaralı kapıdan çıkıp, koridorun üzerinde günbatımına doğru yönelen bir tren yolu gibi döşenmiş kırmızı çizgiyi takip ediyorum. Sanki bütün kabileler bu rayların üzerinde idam edilmiş gibi. Islak ve sıcak. Ve kırmızı. Tanrı buraya uğramış gibi bırakılan devasa ayak izleri. Koridorun sonundan yayılan cızırtılı bir ses bütün odaları dolduruyor"
Bu ne muhteşem bir şey böyle... "Mükemmel Ölüyorum !"
"Biz hangi günahın tohumuyuz? Hangi karanlık sanatın en cılız büyüsü? Hangi küfrün kalbi en kıran kelimesi?
Yaşamak; üçüncü sınıf pavyon şairlerinin sınıfı belirsiz kadınlara yazdığı şiirler gibi iğreti duruyor üzerimde. 6 numaralı kapıdan çıkıp, koridorun üzerinde günbatımına doğru yönelen bir tren yolu gibi döşenmiş kırmızı çizgiyi takip
Yaşamak; üçüncü sınıf pavyon şairlerinin sınıfı belirsiz kadınlara yazdığı şiirler gibi iğreti duruyor üzerimde. 6 numaralı kapıdan çıkıp, koridorun üzerinde günbatımına doğru yönelen bir tren yolu gibi döşenmiş kırmızı çizgiyi takip ediyorum. Sanki bütün kabileler bu rayların üzerinde idam edilmiş gibi. Islak ve sıcak. Ve kırmızı. Tanrı buraya uğramış gibi bırakılan devasa ayak izleri. Koridorun sonundan yayılan cızırtılı bir ses bütün odaları dolduruyor.
“Don’t Cry.”