Maviye olan sevdamı düşünüyorum günlerdir.
Ne muhteşem şey, mavinin hem gökyüzüne hem denize yakışması. İkisininde ayrı gibi görünüp ufukta birleşmesi ne tuhaf.
Nesini seviyorum mavinin bu kadar, uçsuz bucaksız olmasını mı derinlere indikçe daha derine gitme hevesini mi?
Yıllardır bunu aradım derbeder, En derin ne kadar derin ?
Sonra arkamı dönüp baktım kıyıya, tek renk maviydi. Düz bir çizgi kalmıştı dünya herkesten her şeyden uzaktaydım.
Gördüğüm tek renk mavi işte nihayet ve seni düşündüm sonra. Her şey dağıldı bir anda ne gökyüzünün ne denizin bir anlamı kaldı. Meğer ben seni aramışım derinlerde, En derinlerde sen varmışsın. Sen varmışsın her şeyin sonunda. Sana çıkıyormus tüm yollar. Sana yazılmış tüm şarkılar. Meğer maviye olan sevdam çölde kum tanesiymiş seninkinin yanında...
Bir dünya daha biter...
Günlerdir bu incelemeyi yazmak için dört gözle bekliyordum ama aynı zamanda da bitmesin diye yavaş yavaş okumaya çalışıyordum. Çünkü öyle bir roman ki sanki biterse bu duygular, o an hissettiğiniz şeyler bitecek sanıyorsunuz. Halbuki hiçte öyle olmuyor. Şu an içimde hala o duygular ve o an hissettiğim şeyler mevcut.
Gülseren Budayıcıoğlu Hanım ile tanışmayı o
Türk Edebiyatının Gamlı, Lirik ve Nostaljik Prensesi: 
Tezer Özlü
(10 Eylül 1942 – 18 Şubat 1986, Yaş: 43)
Tezer Özlü’nün aile hayatını, çocukluğunu, yaptığı üç evliliği, intihara olan eğilimini, manik-depresif tanısı ve hangi yabancı yazarlardan ilham aldığını, neden sürekli intihara öykündüğü bilinmeden yapılan bir ‘’Tezer Özlü Okuması’’, tam olarak
