Kulağa paradoksal geliyor ama genellikle bize doyum veren ilişkiler kurduğumuz kişilerin yasını tutmak, aramızda yarım kalan çok fazla mesele olanların yasını tutmaktan daha kolaydır.
Kendini yetiştirmek bir bakımdan iyiydi; insanın bazı şeyleri sıfırdan başarması, son derece güçlendirici bir deneyim olabiliyordu. Öte yandan bu yalnız yürünen bir yoldu...
Hayat geçici. Her zaman, herkes için. Ölüme bedenlerimiz de taşıyoruz. Ama bunu hissetmek, belli bir ismi olan belli bir bölümü hissetmek çok daha farklı bir durum.