Ağlayı ağlayı düştüm yollara
Karışayım boz bulanık sellere
Adı sanı duyulmadık illere
Gitmeyince gönül yardan ayrılmaz
Ahım kaldı şu gelinin ahtında
Deremedim güllerini vaktında
Karanlık gecede kolum altında
Yatmayınca gönül yardan ayrılmaz
Gözüm kaldı şu kaplanın postunda
Azrail de can almağın kasdında
Döne döne teneşirin üstünde
Yunmayınca tenim yardan ayrılmaz
Hadini de Karac'oğlan hadini
Aramazlar gurbet ile gideni
Ak göğsün üstünde çakır dikeni
Bitmeyince gönül yardan ayrılmaz
Karacaoğlan
Gönül gurbet ele çıkma
Ya gelinir ya gelinmez
Her dilbere meyil verme
Ya sevilir ya sevilmez.
..
Emrah der ki düştüm dile
Bülbül figan eder güle
Güzel sevmek bir sarp kale
Ya alınır ya alınmaz.
Erzurumlu Emrah
Tespitlerine bayıldığım..
“Gönül derdiyle düştüm gurbete ben kaç yıldır
Aşk kapısında girdim nöbete ben kaç yıldır
Yarime kavuşunca Allaha şükreyledim
Doydum sevda denilen şerbete ben kaç yıldır”
Hadi ordan yalancı, dedim; acemi şair! Gurbete çıkışının tek nedeni, sefaletten kurtulma içgüdüsüdür. Babanın kaderini yaşamak istemediğin için şimdi sıraların üstünü kirletiyorsun. Çok para getiren bir üniversiteye de giremedin. İnsanlardan kaçtığın için de 'karşıt gruplar' içinde yer alamadın. Pis ve küçük bir odada kim bilir kaç arkadaşınla birlikte sefalet çekiyorsun. Aman Allahım dedim, bu ne karışık düzen!
Sayfa 33 - İletişim Yayınları
Özleyiş
Özledim... Yanıklık canıma değdi... Özledim, günlerce daha özlerim.
Hasret türkü olsa, ben onu çalsam,
Kırılıp giderdi nice sazlarım...
Yatın ümitlerim, uykuya yatın!
Bitin hasretlerim, tükenip bitin!
Ayrılık ateşi çetinmiş, çetin;
Onunla dikleşir bütün düzlerim.
Yanımda sanarım, bakarım düştür;
Güldüm zannederken gözlerim yaştır. Umduğum ne varsa hepsi de boştur;
Yine de bekliyor onu gözlerim.
Sazlar var: Durmadan gurbeti çalar;
Hayâl var: Gözümü, gönlümü çeler.
İçimde bir bülbül şakıyıp çiler:
Özledim, yıllarca daha özlerim...
1 Eylül 1944
Sayfa 69 - BaysanKitabı okudu
Hz Ali efendimiz Sıffin'den dönerken Kufe dışındaki mezarlığa gelince " Ey yalnızlık diyarının, ıssız yerlerin, karanlık kabirlerin halkı; ey toprağa döşenmiş, gurbete düşmüş, yalnızlığa eş olmuş, korkunç ve tenha yerlere sığınmış kişiler; siz bizden önce yaşadınız, gittiniz; bizse ardınıza düştük, size ulaşmak üzereyiz. Bıraktığınız evlerde oturanlar var, zevcelerinizi nikahladılar, mallarınızı paylaştılar. Bu bizim size verdiğimiz haber! Peki ya sizden ne haber?" demiş sonra yanındakilere dönerek "Söz söylemelerine izin verilseydi size elbette haber verirler, derlerdi ki: Gerçekten de en hayırlı azık takvadır."
Sayfa 261Kitabı okudu
