Kibir ve gurur farklı şeylerdir; her ne kadar biz onları eş anlamlı olarak kullansak da. Bir kişi kibirsiz ama gururlu olabilir. Gurur, kendimiz hakkındaki düşüncelerimizle ilgilidir; kibir ise başkalarının hakkımızda ne düşündüğüne yönelik olarak geliştirdiğimiz bir tavırdır.
''Sorunları ne olursa olsun, herkesi ikna etmeye çalıştığım tek bir şey var: ‘Kendini Sevmek’. Sevgi harika bir tedavidir. Kendimizi sevmek yaşamımızda mucizeler yaratır. Aşırı gurur, küstahça bir kibir ya da kendini beğenme gibi şeylerden bahsetmiyorum; çünkü bunlar sevgi değil, sadece korkudur. Kendini sevmek ise, kendimize saygı duymak, mucizevi bedenimiz ve aklımız için minnettar olmaktır. ''
Gurur ve kibir farklı şeyler, ama sık sık aynı anlamda kullanılıyorlar. İnsan kibirli olmadan gururlu olabilir. Gurur daha çok kendimizle ilgili görüşümüze bağlıdır, kibir ise bizim hakkımızda başkalarına ne düşündürtmek istediğimize.
Dücane Cündioğlu
Fakr insanın özüdür.
Şöyle de diyebilirdik: insanın özüdür fakr.
Özünde fakir olanın gına, istiğna, gurur, kibir, tekebbür gibi sözde-gösterilere kalkışması ne acı!
Anlamalısınız ki zorlamayla başka insanların yaşamlarını düzenlemeyi amaçlayan hiçbir faaliyet, insanların saadetini temin edemez. Bu, insanların en aşağılık tutkularının (insanlığa kendini feda süsü altında kibir, gurur, şahsi çıkar) üstünü örtmek için kullanılan az çok şuurlu ve riyakarane bir aldatmacadır.
Sayfa 179
Ne kadar kibirli dursa da bardağın önünde eğilir çaydanlık. Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir, bu gurur niçin?