“İnsanlara güvenmek demek, kendini azıcık öldürtmekle eş değerdir…”
Ne de olsa bu uygulamayı hiçbir yakınım kullanmıyor ve bu yazdıklarımı göremeyecekler. Bu yüzden burada içimi boşaltmak istiyorum. Şu an bu satırları ağlayarak yazıyorum. Çünkü çok yoruldum. İnsanlar beni çok yordu. Artık hiçkimseye güvenemiyorum. Sürekli en değer verdiğim, onlar için çok fazla fedakarlıklar yaptığım yakınlarım tarafından darbe
- Güven duyduğunuz kim varsa onlara sarılın. Bu devirde güvenmek çok zor.
Daha çok sevmek, daha çok gülmek, daha çok düşünmek isterdik.
Daha çok görmek, daha çok anlamak, daha çok güvenmek isterdik.
Şimdi bizden kalanlar bu istekler ve bu kelimeler.
Huzur, rüyalar, uyku ve öpüşler vardı.
İnsanlar, meyvalar, kağıtlar ve kalemler de vardı.
Çünkü hiçbir şey hayat kadar şaşırtıcı olamaz.
Yazı hariç. Evet, tabii, tek teselli yazı hariç.
Orhan Pamuk
-İnsan insanın kaderidir.
-Yaşamak tüketti bizi, ölmek değil.
Güvenmek tüketti bizi, sevmek değil.-
.
-Güven, ağacın gövdesine su yürüdüğünü.
Güven kaybı, ağacın köklerinin çürüdüğünü gösterir.-
Düşünmek Yaşamın Pasını Silmektir, Tahsin Özmen
Sana güvenmek benim kararım, beni haklı çıkarmak senin seçimin...
"İNNE MEIYE RABBİ, SEYEHDİN..!”
*"İnne meıye Rabbi, seyehdin!”*
Bu Ayet-i Celile’yi dağlara taşlara haykırmak, her gördüğüm yere yazmak istiyorum BÜYÜK HARFLERLE..
*"İNNE MEIYE RABBİ, SEYEHDİN..!”*
Belki bir çoğumuz ilk defa işittik, Rabbimizin bize böyle bir vahiy indirdiğini..
Belki yüzlerce mukabeleye gittik, defalarca kendimizde okuduk ama birazdan ilk defa
Endişe hiç bir şeyi değiştirmez.
Fakat Allah'a güvenmek her şeyi değiştirir.