İnsan ne zaman geri çekmesi gerektiğini bilmeliydi, bu da yaşamın gereklerinden biriydi.Gücün azalmaya, görüşün daralmaya, anlayışın kıtlaşmaya işten sıkılmaya, çalışmayı sürdürme fikrinden korkmaya başlamadan çekilmesini bilmek gerekiyordu.
Sayfa 88 - Miss BulstrodeKitabı okudu
İnsan neden öğretmekten hoşlanır? Bunun nedeni kendinin değerli ve önemli bir insan olduğunu düşünmek olabilir mi? Hayır, hayır... Bu kadar kötü bir neden olamaz. Hayır, bence bu balık tutmak gibi bir şey. Bence ne yakalayacağımızı, denizden ne çıkacağını bilememeniz bunu cazip kılan. Alacağınız yanıt! Göreceğiniz karşılığın niteliği! Budur sizi heyecanlandıran. Bazen amaçladığına ulaşmak o kadar muhteşem bir şey ki! Ama maalesef pek sık olmuyor.
Sayfa 99 - Eileen RichKitabı okudu
Büyükler sayılardan hoşlanır. Onlara yeni bir dostunuzdan söz açtınız mı, hiçbir zaman size önemli şeyler sormazlar. Hiçbir zaman: ” Sesi nasıl? Hangi oyunu sever? Kelebek toplar mı?” diye sormazlar. “Kaç yaşındadır? Kaç kardeşi var? Kaç kilodur? Babası kaç para kazanır?” diye sorarlar. Ancak o zaman tanıdıklarını sanırlar onu. Büyüklere: “Pembe kiremitten bir ev gördüm, pencerelerinden sardunyalar, damında güvercinler vardı” derseniz, o evi bir türlü gözlerinin önüne getiremezler. Onlara: “Yüz bin franklık bir ev gördüm” demeniz gerek. O zaman: “Aman ne güzel!” diye bağırırlar.
Savaşın yakıp yıktığı bu ülkeye en çok gereken şey, beyaz güvercinler.
Sayfa 165Kitabı okudu
Bazen kelimeler yetmez halini anlatmaya
Susarsın
Boğazına düğümlenir kelimeler
Kifayetsiz kalır cümleler
Susarsın
Yüreğin liğme liğme olur
Kopar bişeyler ciğerinden
Susarsın
Umuda uçurduğun beyaz güvercinler,
Vurulur bir zalimin kurşunuyla
Kan revan içinde kalır yüreğin
Susarsın
Hüznün damla damla dökülür gözlerinden
İçine gömersin derin çığlıklarını
Susarsın
Ve bilirsin ki bazen yetmez kelimeler halini anlatmaya
Susarsın
Çünkü susmak en yürekli haykırıştır hayata…
Uğur Akbaş
TÜRKÜ
Bir sürü çiçek ama saydırmaya kalkma
Ayrı ayrı kadınlardan koparılmış
Kadınlardan ya hem de bilsen nerelerinden
Kahin-klin kahin-klin
Ben ne kadar öbür çiçekleri denesem
Seninki gül oluyor aralarında
Bir sürü güvercin havalan. Saçların
Bunlar tıpkı senin sevilmedeki saçların
Kanatlarımdan bellidir yeni açılmış sokaklarda
Gülüm-mera gülüm-mera
Bir güvercin akıntısında kesin güvercinler
Uçsuz bucaksız bana bakıyorsun
Bir sürü Süleyman Vagon-Blö’de
İçlerinden biri Vagon-Blö’de
En fazla kibarı en fazla penceresi olan
Çal-para çal-para
Açlığa saygısından olacak
Beni görünce şapkasını çıkarıyor.
Bunları senin için yazıyorum, Meçhul Dost. Bu bir davet, sevgi daveti. İsterdim ki kelimeler çiçek çiçek eşiğine yağsın; isterdim ki kelimeler yıldız yıldız aydınlatsın odanı. Sönen gözlerimin bütün aydınlığı kıvılcımlaşsın onlarda. Kelimeler buseleşsin ve güvercinler gibi, kuğular gibi, kırlangıçlar gibi uçsun sana...Güller, menekşeler, krizantemler bir mevsimlik, kelimeler Paros mermerinden daha ebedi... Ama ben ne onlarla bir türbe kurmak istiyorum, ne bir heykel yapmak. Şöhretin en azametlisi bir dakika yaşamaya değer mi diyeceksin. Doğru. Yalnız kelimeler o dakikayı ebedileştirdiği ölçüde manalıdırlar.
Konsun –yine- pervazlara güvercinler,
“Hû hû”lara karışsın âminler...
Mübarek akşamdır;
Gelin ey Fâtihalar, Yâsinler!
Şimdi seni ananlar,
Anıyor ağlar gibi...
Ey yetimler yetimi,
Ey garipler garibi;
Düşkünlerin kanadıydın,
Yoksulların sahibi...
Nerde kaldın ey Resûl,
Nerde kaldın ey Nebi?
Öğretmenim
Öğretmenim
Bizim için yanan mum gibiydin
Işığıyla çevreni aydınlatır
Ateşiyle kendini eritirdin
Doğrudan yana ne varsa
Birer birer öğretirdin