Tek tek karakterlerin ağzından anlatılan hikayeleri severim. Benim Adım Kırmızı'nın da anlatımı böyle ve anlatıcı ağzından anlatılsa bu kadar güzel olmazdı diye düşünüyorum.
Romanın konusu aslında çok da aşina olduğumuz bir konu değil, ortalama bir okurun o dönemin resim sanatı ve nakkaşları hakkında ne kadar bilgisi olabilir ki dedim..
Ayrıca dönem de çok okunan bir dönem değil sanırım ki dönemin tarihinden çok ayrı bir boyutu, sanatı anlatılıyor.
Konu böyle olunca anlatım da çok yoğun. Bu biraz yoruyor insanı. Yani bir oturuşta 100 sayfa kadar okumak pek mümkün olmayacak sanırım. ağır ağır ve sindire sindire okunması gereken bir roman.
Yarım bırakmama gelince;
* Hikayeyi götüren ana karakterlerin dışında anlatılan yan hikayeciklerde çok fazla isim geçiyor.
*Nakkaş-nakşeylemek kelimeleri çok fazla kullanıldığı için kulağımda yankılanan seste rahatsız edici bir yan var (hani başkası da okuyormuş ve siz duyuyormuşssunuz gibi bir ses vardır ya...)
* Konu zaten ağır bir de betimlemeler fazla olunca daha da ağırlaştı.
Bu sebeplerden beni çok yordu. ve kitabın %30una gelmişken, kitabın kalınlığının ve hep böyle gidecek olmasının korkusuyla kitabı sanırım yarıda bırakıyorum. oysa çok umutluydum.
