Yaşlı gözlerimi ellerimin arasına gömüp bir an ölümü düşündüm.Kim bilir, şimdi ne kadar da güzeldir ölüm.Kahverengi toprakta huzur içinde uyumak,başının üzerinde hafifçe esen yelin kuru otlar arasında çıkardığı hışırtıyı dinleyip hoş bir seda bulmak...Ve her şeyden önemlisi içinde bulunduğun anı unutmak ,hayatı ve bu hayatta yaşayan günahkâr insanları bağışlamak...
Şuan da yağıyor, o zaman neden diyelim...
yağmur yağıyor
ve ben
dünyanın yaratılmakta olan gerçeğine
'neden' diye soruyorum
neden?
nereden düştük biz,
hangi belirsizlikten
yeryüzüne?
insanı incitmeyecek
tek söz bulunmadı henüz.
her söz incitir.
Kendilerinin olan tek sözcük yok dillerinde, öyle çok konuşuyorlar ki...Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz? Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı? Düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi? Ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka insanda? Yerini bulur mu gerçekten? Sözü yasaklamalı Ömür hanım yasaklamalı... Kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada söz boşluğu dövmekten başka ne işe yarıyor ki? Olanağı olsa da insanların yürekleri konuşabilseydi dilleri yerine, her şey daha yalansız, daha içten olurdu. Aklı silmeli diyorum insan ilişkilerinden. Yanılıyor muyum? Olsun. Yanıldığımı biliyorum ya...
Yeni bir şeyler söyle bana ne olur, yeni bir şeyler. Kurşun aktı kulaklarıma hep aynı sözleri, aynı sesleri duymaktan. Belirsizlik güzeldir, de örneğin, kesinlik çirkin. Sessizlik sesten -hele de güncel ve kof- her zaman iyidir; düş gücü, iç zenginliği verir insana. Dünyanın usul usul ağaran o puslu sabahları ve günün turuncu tülleriyle örtünen dingin akşamları bu yüzden etkiler bizi, duygulandırır, de. Anlık izlenimler sürekli görünümlerden her zaman daha güçlü, kalıcı ömürlüdür... Alışkanlıklar öldürür güzelliğimizi, bizi değişmek çirkinleştirir de.
Sayfa 83 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
öyle ya, sessizlik de bir cevaptır,
sessizlikte bilsen ne gerçekler gizli.
şimdi, büyümenin bu dünyadan büyümek olduğunu
hatırlatan o evden giderken
tüm dünyayı bir yabancı gibi yaşamayı diliyorum
ilk kez!
büyüdüm evet
artık bunu bir veda sayabilirim.
Vehb bin Verd'in günahın gizlisini ve açığını terk etme noktasında söylediği şu söz ne de güzeldir: "Allah azze ve celle'den kork, açıktan iblise sövüyorsun ama gizliden gizliye onunla dost olmuşsun."
Hilyetu'l Evliya
Sayfa 27Kitabı okudu
