Narsist bireyin kendi bedenine, benliğine, varoluşuna yerleşememe hali
sürekli eşikte bekleyen, her an her durumda tetiklenebilen varoluş kaygısını,
anksiyeteyi daha da arttırır. Kendi gerçekliğini inkâr edip duygularını
bastırdığı için dışarıdan sakin, umursamaz hatta kayıtsız görünebilen narsist
birey kendi içinde dış etkilere son derece açık ve kaygılıdır. Kaygı ne kadar
yüksekse inkâr, bastırma ve yansıtma savunmaları o kadar şiddetlenir.
Narsisizm, pek çok psikoloji kuramcısına göre bir telafi stratejisidir.
Narsist birey temel güvenlik ve bütünlük duygusu olmayan, benlik algısı,
benlik saygısı ve hatta yaşamsal işlevleri bütünüyle dışa bağımlı, yaşamının
öznesi olamayan, kırılgan bir performans nesnesidir. Güçsüz, yetersiz,
hasarlı algıladığı ve deneyimlediği benliğini inkâr eder ve onun yerine
sınırsız üstünlük, başarı, güzellik, zenginlik, iktidar, şöhret, yücelik,
yenilmezlik, aşkınlık ya da umursamazlık, aykırılık, kötülük,
cezalandırıcılık, acımasızlık fantezilerine dayanan büyüklenmeci sahte
benliği yaratır. Bu aslında bireyin kendi olamaması, asıl benliğini üstün
insan imajına kurban etmesidir. Ki pek çok durumda bu imaj trajikomik bir
şekilde süper kahramanları çağrıştırır.
Kadim geleneğimizin bugün unuttuğumuz çok önemli bir öğretisi vardı hâlbuki. Surete değil, sirete bakmak .
Nenelerimiz, dedelerimiz güzellik geçicidir evladım, insanın ahlakı iyi olsun, demezler miydi hep? Güzelliğin on para etmez bu bendeki aşk olmasa, diyen Âşık Veysel, koca bir geleneği iki mısrada anlatmamış mıydı hepimize? Bugün bütün insalığa korkunç diyebileceğimiz bir güzellik algısı dayatılıyor. Bir fabrikadan çıkmışçasına ağza, göze sahip olmazsak kendimizi çirkin addediyor, bundan sebep derin bir üzüntüyle saklıyoruz yüzlerimizi. Leyyin lisanı, hoşgörüyü, anlayışı, sabrı, merhameti ve en önemlisi entelektüel donanımı çoktan unuttuk. Güzelsek varız, var olmak için güzel olmalıyız.
Hâlbuki günümüzde bile devam eden ve insanlara sınıf farkı hissi yaşatan ten rengi ayrımcılığına en çok karşı çıkan da bizlerdik.
Hâlbuki Hz. Peygamber’in (Sallallahu aleyhi ve sellem) Veda Hutbesi’ndeki “Arap’ın Arap olmayana, Arap olmayanın Arap’a, beyazın siyaha, siyahın da beyaza hiçbir üstünlüğü yoktur. Allah katında üstünlük ancak takva iledir .” buyruğu en büyük sığınağımız, dilimize pelesenk olan en önemli sözdü.
Sayfa 60Kitabı okudu
