Pencerem hep öyle güzel, vazonun içinde çiçekler azgın...
Güzinim, sensiz hiçbir şeyin tadı yok, tatsızlıkların
bile.
Telefonda sesini bir sevdim ki, ne kuytu bir insansın, limana varmış bir gemiyim sesini duyunca.
Bugün akşamüstü biraz piyese çalışırım, hiçbir şey yapmamak yaramıyor. Senin çalışmanı allak bullak ettim yine, bu çok ayıp elbet, ne var ki sil baştan birbirimize aşık olduk (bu kaçıncı sefer?). Karasevda insanın aklını başından alır.
Samimiyetle:
Sevgilim,
Senden bu sabah üç mektup birden aldım; o kadar güzel ki mektupların, benimkilerden utandım, çöpçü mektubu benimkiler.
Bugün güneşli bir pazar, hastalar sessiz, sancılar sanki hafta tatili yapıyor, bense temiz bir gömlek giyip seni düşündüm. İlaçlarımı alıyorum, hiçbirini kaçırmadan, çünkü Paris'te olsan bile yanımdasın, biraz sert: "İlacını aldın mı?" diye soruyorsun, ben de yutuyorum ilaçları.
4 Şubat 1967
Sert ve siyah kirpiklerinden öperim, onlar alnıma değse, isteksizliğim kalmayacak.