Aile yuvasında “rahmet” ve “meveddet” kelimesinin belirleyici olduğu iyilik merkezli ilişkiler, istenilen
şeyin gönül coşkusuyla fazlasıyla yapıldığı (ihsan), her davranışın olumluya yorumlandığı, af ve hoş görünen
bir lütuf değil vazife telâkki edildiği huzur ortamını doğurur. Münasebetlerin temeline oturan bu zihniyet,
adaleti aşan bir özellik arz eder. Bu da ilişkiler ağına ibadet karakteri kazandırır.