Yazarı neredeyse hepimiz 
Fareler ve İnsanlar kitabından biliyoruz. O yüzden yazardan hiç bahsetmeden direkt kitaba giriş yapacağım.
Öncelikle kitapta beni benden alan bir nokta vardı. Bazıları belki bu beğendiğim noktanın hikayenin akıcılığını azalttığını iddia edebilir, ama benim kitapta en çok sevdiğim şey bu oldu. Her bölümün sonunda 2-3 sayfalık kısa bir bölüm var. Bu bölümlerde John Steinbeck sosyologluğunu konuşturmuş diyebilirim. Hikayenin olay çizgisiyle çok az bağlı olan bu bölümlerde yazar öyle bir sosyolojik analiz yapıyor ki, bu analiz kendimi tam da kitabın içindeki hikayenin içinde bulmama yol açıyordu.
Hikayenin büyük kısmı yollarda geçiyor ve biz okuyucular da o aile ile birlikte yolculuk yapıyoruz. Ailenin açlığını midemizde hissediyoruz, susuzluğu dudaklarımız çatlayarak hissediyoruz, yoruluyoruz, dinleniyoruz, terliyoruz. Günlerce duş alamayan ailenin ter kokusunu duyuyoruz. Çocukların bütün her şeye rağmen o kaygısızlığını çok iyi görüyoruz, onlarla eğleniyoruz, yaramazlık yapıyoruz.
Kitapta beni en çok etkileyen karakter ise John amca oldu. Hayatında bir kez yaptığı o hatanın ağırlığı ona o kadar çok gelmiş ki John bunun altından kalkamıyor, baş edemiyor. Her boş kaldığı anında acı çekiyor. Karısının karın ağrısını hafife alıp hastaneye götürmediği için ölmesi ona öyle bir vicdan azabı veriyor ki ondan bahsedilen her satırda bunu hissediyoruz. Hiçbir şey artık onu şaşırtmıyor ya da üzmüyor. Kitap bize bu vicdan azabını o kadar iyi yansıtıyor ki...
