ızdırap bitti artık ölüyorum... YAŞASIN!!
Bir insan kaç defa ölür? Hayır! Yanlış sordum: bir insan kaç defa yaşar?
Mahmud Derviş'in okuduğum 6. Kitabı. İlk bununla başlamak istedim. Ne diyeceğimi bilmiyorum. Kitap beni o kadar zorladı ki 5 kitabı 2 günde bitirdim bunu 1 haftada. Çok zor çok ağır bir kitap. Güzel desem değil kötü desem hiç değil. Acı sadece acı. Geçmiyor. Nasıl
Kütüphanemin En Güzel Kitabı
“Bu Ülke” Cemil Meriç’in eşsiz bilgi kütüphanesinden bizlere sunduğu bir mükafat. Onun engin irfan deryasına bir kap daldırıp kendimize ne alabilirsek kar. Bu Ülke’nin eşi olan bir kitap yok. Bunları çok beğendiğim için mi söylüyorum, hayır. Bu Ülke’yi hakkıyla anlamak, her satırını, her sayfasını idrak etmekse bir Cemil Meriç olmadıkça neredeyse
Son zamanlarda sosyal medyada, özellikle twitter'da, siyasetten uzak kalmayı başarabilenlerin en çok sorduğu "kız çocuğunuz olsaydı isminini ne koyardınız?" sorusu dışında etkileşim maksatlı sorular genellikle kitap ve okumak ile ilgili; en son okuduğunuz kitabın adı ne, hangi yazar ile tanışmak isterdiniz, okuduktan sonra
Orwell'in yayımlatabilmek için kalan ömründen vazgeçtiği başyapıtı, dünyanın en önemli romanlarından biri, distopyaların en korkuncu çünkü gerçekleşmesi en muhtemel olanı 1984'e bakıyoruz.
Sene 1984. Savaşlar olmuş, devrimler yapılmış, dünya tanınmaz hale gelmiş. Kalan toplumlar üç büyük devlete bölünmüş, Okyanusya, Avrasya ve Şarkasya.
Kişisel gelişim kitaplarından en çok beğendiğim yazar. Okuduğum kitaplarında kendimi huzurlu, günlük hayatımda yaşadığım deneyimlerimi farklı bakış açısı ile bakmama yardımcı oluyor, bana iyi geliyor. Bir hakikat yolcuğunu bitirdim. Diğer kitaplarına en kısa zamanda başlıcam...
Kitap, her birini uzun uzun roman yazsa da bıkmadan okusam dediğim 7 öyküden oluşuyor. Öykü olduğundan değil de kitabın tadı damağımda kaldığından böyle söylüyorum. Cavidan’ın Atlas Yorganları ile Divan Cadısı Azize’yi başabaş yarışır bıraktım içimde.
Kitabın son öyküsünden bir alıntı bırakıyorum:
“Gerçekliğin eğilip bükülebildiğini, yönlendirilebildiğini, her duruma ve her durumda uydurulabildiğini bir yaratım ve yıkım alanı olduğunu fark ettiğimde çok küçüktüm. Herkes kendi gerçekliğinde yaşıyor, kendi gerçekliğinin etrafına bir savunma duvarı inşa ediyor, sonra da o kuruluma dışardan gelecek her türlü saldırıya karşı hazırda tuttukları kızgın yağları, hücuma geçenin tepesinden aşağıya boca ediyordu surlarının üzerinden. Diğer taraftan, ötekinin gerçekliği saldırılabilir, bozulabilir bir şeydi demek ki. Hakikat tekti ama gerçekliklerimizin zemini kaygan, içerikleri dönüştürülebilirdi.
Çünkü neye inanmak istediğimizi erken yaşlardan beri çok iyi bilsek de aslında neye inandığımızı bulmakta marifet geliştirmek bütün bir hayatı alabiliyor. Mayalandığımız başka gerçekliklerin yolundan gitmek daha kolay gelir de içimizde köpüren denizin bize atacağı kıyılarda kendi patikalarımızı keşfedip balta girmemiş bir ormanın sesiyle buluşmaktan korkarız.”
