Benzemez insan dostlarıma/ Ağaçlar gölgesini esirgemez/ Güneş köpeğimden daha sadık/ Dizlerime sıçrar ellerimi ısıtır/ Karşılık beklemeden/ Hele kuşlar/ Avcılara bile kin beslemezler.”
Oktay Rıfat'ın “Gün Sonu Konuşması” şiiri böyle biter. Mahsusmahal için aklımda harfler, kâğıda, dünyaya, insana her baktığımda, bu dizeler sözden önce halkalandı
Kayıp babasıyla doğacak çocuğu arasında kalmış bir kadın… Hayatın anlamını arayan bir insan: Karen Kimya… Kapıları sırlara açılan bir kent… Sırların mucizelere dönüştüğü geceler. Mucizelerin hakikat sayıldığı zamanlar… Yedi yüz yıl öncesinden gelen bir fısıltı… Aşkı sadece aşkla tartanların ıtırlı soluğu… Ölümün yok edemediği bir sevda… Yıllara
Bir Yudum Kitap
İnsan, huzur arar. Bu yüzdendir ki var olduğundan beri göçer durur. Livaneli, "Zaten dünyanın hangi köşesinde huzur kaldı ki?" derken biraz da bugüne sitem eder. Yazar haklı, haklı fakat her şeye rağmen huzura dair bir umut var sevgili okur: Dipdiri ve bir yudum kitap kadar aydınlık!.. Var olun.
Bir Yudum Kitap
İnsan, huzur arar. Bu yüzdendir ki var olduğundan beri göçer durur. Livaneli, "Zaten dünyanın hangi köşesinde huzur kaldı ki?" derken biraz da bugüne sitem eder. Yazar haklı, haklı fakat her şeye rağmen huzura dair bir umut var sevgili okur: Dipdiri ve bir yudum kitap kadar aydınlık!.. Var olun. #ZülfüLivaneli