Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Ben yaptım, siz yapmayın
Kitabı beğenmediğimi söyleyip aradan çekilecektim normalde ama kitabın ilk incelemesini yapan kişi olmak istedim ehehe. Normalde yarım bıraktığım kitaplara inceleme yapmayı doğru bulmam çünkü henüz sonunu göremediğim bir hikayeyi ne kadar eleştirme hakkına sahip olabilirim ki?
AMA BU KİTAP HARBİ HARBİ ÇOK KÖTÜYDÜ, SİZİ UYARMAK İÇİN BU İNCELEMEYİ
Kötüydü, demek gerçekten haksızlık olur. Edebi anlamda çok tat veren bir eser değil bence ama yine de okurken keyif alınabilecek bir dili var, tabii beklentiyi fazla yükseltmemek koşuluyla. Keşke karakterin olayları çözüm aşamasında yanında olsaydık. Böyle çabucak çantasını toplamış aramızdan ayrılmış gibi oldu, o süreci onunla paylaşmak polisiye sever okurlar için önemli bir detay. Sonuçta onca şeyi nasıl bulunduğu okuyucuyla paylaşılmamış. Polisiye okuru için en önemli kısım orada karakterle olmaktır diye düşünüyorum.
İçsel Bir Yolculuğun Hikayesi
Jack London'ın dokunaklı romanı "Martin Eden", hayatın karmaşıklığını ve insanın içsel çatışmalarını başarılı bir şekilde anlatıyor. Bu eser, sadece bir karakterin hayatını ele alıyor demek esere haksızlık olur, aynı zamanda insan doğasının derinliklerine doğru bir keşif yolculuğu da sunuyor
“Her şekilde kaybediyorsan acını diri tut, Esav. Yolda karşılaştığın bütün insanlar sadece suratına bakarak dahi çektiğin zulmü anlasınlar. Her şekilde kaybediyorsan, öyle bir kaybet ki yeryüzünde hiç kimse senin mertebene erişemesin. Serüvenin asırlar sonra bile dilden dile dolaşsın. Her şekilde kaybediyorsan, bırak seni kötüleyen ağıtlar
Sürekli yayındayız..
Rezonans'ın ne olduğunu bilmeyen kişilerin “kitabı okudum, iş yağdı, para akışı çoğaldı, düşündüğüm insan bana yöneldi” şeklinde instagram'da bir içerik izlemesiyle popüler olan kitap diye tanıtılması Rezonans kitabına yapılan bir haksızlık diyebilirim. İstekler evet önemlidir ama o istek karşısındaki gösterilen gayrette istekle eş değerde önemlidir.
İsteklerimizi, tüm gücümüzün dışarıdan bize ulaşmak yerine, içimizden dışarıya yayıldığını anlamaya başladıktan sonra daha rahat gerçekleştirebiliriz. Böylece dış dünya her zaman iç dünyamızdaki bilincimizi yansıtır. Ve şunu unutma sürekli yayındayız. Kitabı kapatırken aklıma gelen cümleyle bitirmek isterim.
“Kendine bir ayna ara!
Sen benden başka bir şey değilsin”
Ve ne kadar az şey biliyoruz..
Keyfiniz ve iç bilinciniz yüksek olsun ;)
Burada kitabın genelinden değil içindeki bir öyküden söz etmek istiyorum. Öykünün adı "Unutulan". Bu, benim yıllardır en sevdiğim öykü. Hiçbir şey onu geçemedi. Bir edebiyat hocam okumuştu bu öyküyü. Öyle tanıştım. Ve dinlediğimde afalladım. Tekrar tekrar açıp okudum, yüzlerce defa dinledim öyküyü. Öyle ki nerdeyse ezbere biliyorum. Her seferinde aynı etkiyi yaratıyor üstümde, çarpıcı bir öykü. Birçok görüş var kendisiyle alakalı. Tavan arasının neyi simgelediği vs. Bana sorarsanız neyi simgelerse simgelesin, hatta hiçbir şeyi simgelemese bile etkili bir öykü. İçimde bir yerlere hep dokunuyor. Öyle vurucu cümleleri var ki. Tabii bunları fark etmek için yavaş okunması gerekiyor. Özellikle yağmurlu günlerde bu öyküyü açıp dinlemek bağımlılık oldu. Belki hiç kimsede olmadığı kadar özel bir yer kaplıyor bende. Bu yüzden de inceleme yazmaktan hep çekinmiştim. Bende kapladığı güzel yeri yeterince belirtemem diye. Belirtemeyeceğim, biliyorum. Ama beni en çok etkileyen, en sevdiğim öyküye yer vermeden edemedim.
Sindire sindire ve defalarca okundukça kendisini daha çok açıyor okuruna.
Şunu biliyorum ki bazılarımız zamanının çoğunu o tavan arasında geçiriyor. Daha sık çıkıyor oraya.
Bu kitaptan alıntı paylaşmayacağım. Çünkü bir cümlesini paylaşsam diğerlerine haksızlık oluyor. Bu da bütün öyküyü alıntı olarak paylaşmam demek.
Ama incelemeyi (inceleme sayılıyorsa) öyküden bir cümleyle bitirmek istiyorum.
"Seni çok mu yalnız bıraktılar sevgilim?"
Bir insanın karşılık beklemeksizin giriştiği bir aşkta dahi; aşkın ona neler yaptırabileceğini, neleri görmezden geldireceğini, nelere umursamazlıkla yaklaştırabileceğini çok güzel bir dille anlatan bir kitap. Aynı zamanda en dipten gelen bir insanın nasıl burjuvazi sınıfına kadar çıkabileceğini gösteriyor. Ayrıca kendimce gizli bir önerme olarak gördüğümde şudur ki "Hayatın anlamı sadece insanın kendi zihninin zorlamalarından ibarettir. Bunun dışında hiçbir şeyin hiçbir anlamı yoktur. " Herkesin okumasını önereceğim en sevdiğim kitaplardan biri oldu. Her bölümünü sindire sindire okudum. Son bir not olarak da Lizzie'ye biraz haksızlık yapıldığını düşünüyorum:)) Herkese iyi okumalar dilerim.
2024 Okuma Listesi
17. Hafta - 17. Kitap
2024 yılında okuduğum 17. kitap, Ursula K. Le Guin’in Ümit Altuğ çevirisiyle Ayrıntı Yayınlarından çıkmış olan Karanlığın Sol Eli adlı bilimkurgu romanı oldu. Elimdeki 2022 baskısı. Bilimkurgu sevdiğim bir tür olmasa da bu kitabı, çok önemli iki ödül olan Hugo ve Nebula’yı kazandığı ve özellikle de
Rina bebeğim beni affet, seriye başlamadan önce günahını çok aldım...
Herkese selam. Nasıl güzel bir kitaptı bu ya. İlk kitabı okuyup bıraksaydım büyük haksızlık yaparmışım bu seriye. Asıl taşlar ikinci kitapta yerine oturdu beni benden aldı kurgusu. Adrian bunca okuduğum kitapta hiçbir karaktere benzemediği için beynimde ona yeni bir şema açtım. Uç karakterler başlığında tam bir anti-kahraman. Sevip sevmeme
Oblomovluk !
Hiç şüphesiz ki kitabı okuyan herkesin takıldığı , üzerinde düşündüğü , hatta kendince sorgulamalar yaptığı yepyeni ve bize Gonçarovdan miras kalan bir kavram.
Öncelikle " Oblomovluk " kavramı üzerinde durmak istiyorum. Sadece tembellik deyip geçmek haksızlık olur bu kavrama. Yarın kaygısı olmadan yaşamayı kim istemez ? Onun yerine işlerinin yapılıyor olmasını, efendi gibi bir hayat sürmeyi ?
Kimse inkar etmesin , herkesin dönem dönem ya da içinde ücra bir yerlerde bu isteği muhakkak uyanmıştır.
Oblomov'un ilk başta böyle olması bir seçimmiş gibi yansıdı. Ancak şartlar değiştiğinde de bu değişmedi , çünkü o bir yaşam tarzı haline gelmişti. Kitap boyunca bir silkelenme, bir doğuş bekledik ancak feci bir son ile Oblomov aramızdan ayrıldı.( Bir hayat böyle boşa yitip gitmemeli. )
Bir yanda kılını dahi kımıldatmayan, yan gelip yatan bir Oblomov ; bir yandan sürekli çalışan, işkolik denebilecek dostu Ştolz... Olga'dan bahsetmemek de olmaz. Yaşam enerjisi ile kıpır kıpır, durağanlıktan zevk almayan, hayatı tüm yönleriyle yaşamak isteyen bir kişilik. Sonuç olarak kahramanlarımızdan kimse mutluluğu bulamadı Hayatın anlam arayışı, mutluluk arayışı hep yarıda kaldı.
Eserleri karakterler çok net bir şekilde okuyucuya aktarılmış. Anlatım çok akıcı, sizi içine çekiyor adeta kitabın sonuna nasıl geldiğinizi anlamıyorsunuz bile . Efsaneydi.
Oblomovlu okumalar :)
Bismillahirrahmanirrahim,
Kitap özlü sözlerden oluşan, bu sözlerin anlamlı ve ince yerlere değdiği hayatımız da, güzel bir kitapdı. Her bir sayfaya bir söz yazılmıştı, sanki o kalan boşluklar kişiye o sözün kendisinde çağrıştırdığı anlamları yazması ve yorumlaması için verilmiş bir fırsat gibiydi, çok hoşuma gitti. Biraz bu incelememde birkaç
Bu kadar zevkle okuyacağımı bilseydim kitabı ilk aldığım anda okumaya başlardım. Su gibi aktı gitti ve içine çekti beni adeta. Öyle güzel başladı ki film izler gibiydim.
Priest in sağlık sorunu, seri katil hasta abi detayı, bunlara kardeşi, eniştesi, çalışanları ve onların ev arkadaşları dahil olunca tam film tadında oldu benim için. Karakterlerin fazla olduğu kitaplar biraz karışıklığa sebep olduğu için çok sevilmezken bu kitapta karakterleri tanımak ayrı bir keyif verdi.
Normalde tarihi Roman tarihi Polisiye okumaktan çok zevk almam. Soykırım konuları okumaktan da özellikle kaçınırım. Ama konu çok güzel işlenmiş ve bağlanmıştı ki birbirine sevmemek haksızlık olurdu.
Eee Velhasıl konusu ne kitabın derseniz bir iş adamı, oğlunun cinayetini araştırması için dedektiflikten avukatlığa geçen Charlie Priest'le anlaşır ki Priest bizim kahramanımız olur. Ama Priest kendi psikolojik sorunlarıyla boğuşurken başka bir şekilde bu cinayete çoktan bulaşmış durumdadır. Bizi 2. Dünya Savaşı'nın sonlarına kadar götürecek olan bu kurguda Yahudi Soykırımının külleri arasına gömülmüş bir sır, insanlığı yok etme tehdidi taşıyan bir zehir kadar ölümcüldür.
Tarih tekerrürden mi ibarettir? Okuyup göreceğiz. Dileyenler Mayıs Sineği neymiş , 2. Dünya Savaşı ve Yahudi Soykırımı ile alakası neymiş araştırarak da okuyabilirler. Ya da okudukça araştırma ihtiyacı da hasıl olabilir.
Polisiyecilere tavsiyedir
Japon edebiyatına ilgimin artmasıyla birlikte bu kitap da okuduklarım arasında yerini aldı. Kitaptaki iki öyküyü de ilgiyle okudum, özellikle ikinci öykü daha dikkatimi çekti. Burada sadece kitabın yazarını övmek kitabın çevirmenine haksızlık olur diye düşünüyorum zira yabancı edebiyatlarda en önem verdiğim şey çevirmenin bu işteki başarısı oluyor. Kitabı okurken gerek önsözünde gerekse kitap alt notlarında kelimelerin okunuşları, manaları hep not düşülmüş, bu da Japon kültürünü ve dil yapısını daha iyi anlamaya dolayısıyla kitapta anlatılanı daha iyi anlamamıza olanak sağlıyor.
208 syf.
4/10 puan verdi
Alıntılarını görüp başlayıp pişman olduğum bir kitap. Şiir kitabı diyemiyorum daha çok sayfalara alıntılar yazılmış bir kitap gibi. Gerçi şiir kitaplarını çeviri okumak büyüsünü bozsa da bence yazar çok keskin geçişler yapmış konular arasında.
"bir sancıma
bir sevme
bir kırılma
bir sağalma" diye belirtmiş kitabın hikayesini yazar ama bu geçişler aşırı keskin. Bazı yerlerde beni rahatsız da etti. Dengesiz yazılmıştı kitap.
Başlarda tecavüze uğrayan kadınları anlatırken, bir erkek için her şeyi yapacak bir kadına dönüş, ayrılıktan sonraki bakış ve en son da kadınların kendini sevmesi şeklinde gidiyor akışı.
Şiir kitabı diyemiyorum diğer şiirlere haksızlık olur bu. Ama dediğim gibi belki de çeviri olması da etkiliyordur beni.
Özellikle kitaptaki dengesizlik ve bazı yerler beni çok rahatsız etti. Başlarda tecavüzü anlatırken bir anda gelen aşık olduğu erkeğe ifadeler, +18 çizimler ve yazılanlar beni itti. Yazar aralarda bir yerde gereksiz azdı gibi. Bundan sonra ayrılık geldi sonra bir anda da kadınlara kendilerini sevmelerini söyledi.
O aradaki "aşk" diye yansıttığı ama sapkın düşünceler dolu ilişkisini keşke koymasaymış kitaba hiç. Şiir deyince ben nahif şeyler arıyorum. +18 ifadeleri sadece romanlarda seviyorum.
Bakele ~ Sezgin Kaymaz
.
Alıntılar;
.
Bilmiyordu tabii. Ümit verdiğin anda gözlerini pencereye yapıştırır, bakışlarını yollara döker, bekler dururlardı seni.
.
İnatlaşmak için iki inatçı lâzım… Kavga etmek için iki cahil, dövüşmek için iki aciz.
.
Hani söyleyecek çok şeyi vardır da nasıl söyleyeceğini bilemiyordur insan. Cümlelerini yarım
