Hâlâ umudum mu varmış?
Özgürlük ve bağımsızlık kaygısı, ancak hâlâ umutla yaşayan bir varlıkta duyulur.
HAYATIN ÇIĞLIKLARI
Doktorun odasından çıktığımda moralim oldukça bozuktu. Kolesterolüm yüksekmiş. Diyet yapmalıymışım. Elimde yememem gerekenlerin listesi ve reçeteyle yürürken hayatımda hiçbir zaman diyet yapmadığımı düşündüm. Dahası, şimdiye kadar bana dayatılan hiçbir yasağa gönül rızasıyla boyun bile eğmemiştim. İçimdeki asi ruh burada da
“Leylâcık,
Bazıları öyledir, okumazlar, ciddî düşünemezler. Gene de aydın olmaktan vazgeçemezler. Hatta aydın kişi oldukları için kendilerinde mutlu bir baht, gizli de olsa, bir müstesnalık bulurlar. Bu, bir toplum derdidir. Ferdi bunlardan ötürü ayıplamak pek doğru ve yerinde olmaz. Bilirsin ki insan, muhitiyle doğru orantılı gelişir,
Hiç “serçe gibi” olmadım! Ustura gibiyim. Ama milyonlardan biri olduğum doğruysa utanmam. Harika çocuk, müstesna adam gibi sıfatları oldum olası düşündüm! Önemli olan ne olduğun ve oluşu içinde nerelere kadar varabileceğini kestirebilmekti. Bana böyle söylenmen haksız ve yanlış. Kadınca bir düşünce bu, ki sen hoşlanmazsın... Sana “provokasyonlara
1957 – 59
İstanbul, Fatih,
Bütün gün beni, bu kâğıtların başında oturmaya iten yalnızlığımı düşündükçe acımın artmasını istiyorum. Bu büyük, kalabalık şehirde hiçbir teselli yok benim için. Acım, çok önceleri, başka sokakların, başka pencerelerin, yatak odalarının, bütün o anlamsız eşyanın bulunduğu ortamda çok daha büyüktü. Şimdi başka bir
SON DANS -1
O eve hiç gitmek istemiyordum. Yine de ayaklarım sürüklüyordu beni. Yol boyunca öylesine değişik duygularla yürüdüm ki. Sanki bir şey olsun, bir şey olsun da beni yolumdan alıkoysun istedim.
Zaten bir süredir kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Yorgunum. Hiçbir yere sığamıyorum. Bir boşluktayım sanki. Boğulduğumu, nefes alamadığımı
BENDE GİTTİM ( SİMGEM )
Sen beni hiç sevmedin. Dilenci gibi yıllarca aşk dilendim senden. Bir gram sevgi, sefkatti istediğim. Ellerim ellerine, başım omzuna ağır geldi hep. Neresindeydim hayatının onu bile anlamadım ki hiç. Çok muydu istediklerim ? Sevenin sevdiğinden isteyebileceği en makul şeylerdi gönlümden geçenler. Aşk fukarasına döndürdün yüreğimi, oysa tüm içtenliğimle hazırdım biraz sevgi huzur bulmaya yetecekti. Başka ne isterdim hayattan ? En sonunda çığlık çığlığa sessizliklere gömdün beni, giderek sustu cümlelerim. Ben seni öyle bir yere koydum ki hayatımda, sen orada olmayı hiç beceremedin, yazık ! Ne çok üzülmüş, ne çok ağlamışım, meğerse değmemiş onu bile anlamamışsın. Bitti bak, bende de tükendi artık. Birlikte çıktığımız yolda hep arka koltukta oturmayı tercih ettin. Benim duygularımın hep gerisinde oldun uzatsan tutacaktın ama kolun mu yorulacaktı ? Peki, geride durmaya devam et, ben artık olduğum yerde değilim çoktan gittim. Hala ağlıyorum ya, sana değil ama, kendime yaptığım eziyete. Ne gerek varmış bunca cefaya? Sevgi bu değil! Aşkın ne olduğunu unutmuşum. Yaşamayı unutmuşum. Ben hiç sevilmemişim. Karanlığın içinde bir damla ışık aramış bulamamışım. O karanlıkta takılıp düşmüşüm hala devam etmişim. Ahhh ne demeli ? İnsanın kendine yaptığı kötülüğü başka kimse yapmıyor. Artık tüketmeyeceğim, bende kalan umudum bana yeter. Sense hiçbir şeyim değilsin..!
#omerhayyam
bir sır daha var, çözdüklerimizden başka!
bir ışık daha var, bu ışıklardan başka.
hiçbir yaptığınla yetinme, geç öteye:
bir şey daha var bütün yaptıklarından başka
niceleri geldi , neler istediler,
sonunda dunyayi bırakip gittiler.
sen hic gitmeyecek gibisin, degil mi?
o gidenler de hep senin gibiydiler..
geçmis günü beyhude yere yâd etme,
bir
