içimin amansız karanlığına gömülmüş yatıyordum.
Yalnız sevimli, terbiyeli, zeki ve çalışkan olanları değil, -Böylesini herkes sever!- ben sevimsiz, somurtkan, haylaz, hatta aptal çocukları da severim. Bana “Öğretmenim!” diyen ses, beni “Annem!” diye çağıran ses kadar sevgili ve kıymetlidir.
Evlâtlarını arayıp sormayan bir baba sevilir mi?..
(:)Kitabı okudu
Dünyada en çok sevdiği ve tek dayanabileceği insanın ölmüş olmasını, onun tarafından ihmal edilmiş olmaya tercih ediyordu!
İYİ GECELER :)
Yatakta bitkin, umutsuz; ölümden ölesiye korkan ve bu korkunun bir an evvel bitmesi için de ölümü dört gözle bekleyen garip ruh hâli içindeydim.
"... bütün ötekiler sanki onun emirlerini yerine getirmek için oraya toplanmış ikinci derecede insanlar..."
:)))Kitabı okudu
Bir “Acaba” var, bir kötü kuşku var içimde.
Onun iç dünyasına girebilmek için kapı değil, bir ince aralık bile bulamıyordum. Kendi kendini, gururunun yalçın dört duvarı arasında hapsetmişti!..