Sevgi
" Sevgi sizi çağırdığında, tarzı sert ve zorlu olsa da onun peşinden gidin.
Ve kanatlarıyla sizi sardığında, tüyleri arasındaki gizli kılıç sizi yaralasa da ona sımsıkı yapışın. "
Evet kucağınızda göz göze bakıştığınız bu çocuk kimin? Bu sorunun yanıtını Halil Cibran ne kadar güçlü bir şekilde ifade etmiş : “Çocuklarınız sizin çocuklarınız değildir onlar hayatın kendine duyduğu özlemin oğulları ve kızlarıdır. Onlar sizinle gelirler ama sizden değil ve onlar sizinle birlikte olsalar bile yine de size ait değildirler. Onlara sevginizi verebilirsiniz düşüncelerinizi değil çünkü kendi düşünceleri vardır onların. Onların bedenlerine bir ev sunabilirsiniz ruhlarına değil çünkü onların ruhları sizin düşte bile ziyaret edemeyeceğiniz o geleceğin evinde yaşarlar. Onlara benzemeye çaba gösterebilirsiniz ama onları kendinize benzetmeye kalkmayın çünkü hayat geriye gitmez ve dünle de hiç oyalanmaz. Siz yaysınız çocuklarında bu yaylardan fırlatılan canlı oklar. Okçu sonsuza giden hedefi görür ve oklarının hızlı ve uzağa gitmesi için tüm gücüyle gerer sizi. Onun elinizde gerilmeniz sevinç nedeni olsun size çünkü o fırlatılan oku sevdiği gibi elindeki sağlam yayı da sever.”
" Ses, kendisine kanat veren dili ve dudakları taşıyamaz. Gökyüzünü yalnız aramayalım. "
Dostum, güneşe bak, toprağa bak, suya bak, buluta bak; fakat arkana bakma. Kimin geldiği önemli değil, kimin gelmediği de. Unutma, yolcu değişir, yol değişir, ama menzil değişmez. Yolcuya bakıp, yolunu tanıma. Yola bak, yolcuyu tanı, yolcu hakkındaki kıymet hükmünü ona göre ver.
" Kim pişmanlık duymadan acısını ve yalnızlığını geride bırakabilir? "
