Yeter ki gördüğü yerlerde gülsün
Çınlasın yeter ki bu aşk sesinde.
Yârimi denizde gemi yapsınlar
Canımı alsınlar güvertesinde.
Bilmem gözlerinin bana kastı ne?
Duysalar da coşup çağladığımı
Bilmezler sana bel bağladığımı
Görenler olursa ağladığımı
Fırat’ın en taşkın zamanı dersin
Adını iğneyle işle derime
Kölemdir desen de gitme zoruma
Bunlar ne, derlerse mektuplarıma
Mahvolmuş bir aşkın romanı dersin
Ne adım anılır, ne yasım kalır
Bir gün gelir ecel, elbet beni de alır
Bu yalan dünyada baki kim kalır
Fırın kadar sıcak yatak içinde
Derisi buz tutmuş bir cisim kalır
Doktor gelir derki bu telaş niye
Üç kişi çağırır kaldırın diye
Yavaşça koyarlar beni sedyeye
Yatağım, yorganım, su tasım kalır
Bu hal karşısında ağlarken kızım
Derler ki hocayı çağırmak lazım
Alır kazmasını mezarcı Kazım
Aklımda ölçümle, bir isim kalır
Karıma dul derler, yavruma yetim
Henüz çürümeden toprakta etim
Unutulur gider, mevcudiyetim
Ne adım anılır, ne yasım kalır
Yolumun üstüne çıkan mezarlar
Nerde kaldın! Diye durmaz azarlar
Birgün adımızı taşa yazarlar
Atarlar bir tenha yolun üstüne