Oldukça eski bir dizi, başlığa adını yazdığım... Az önce hangi yıllarda yayınlandığına baktım, 1993-1999 arası diyor... Günü gününe izlediğimi anımsıyorum, demek ki 13 yaşındaymışım dizi yayınlandığında...
Ferhunde Hanımın bir kızı vardı, psikolojisi biraz bozuk. Elinde Bir Gün Tek Başına kitabı... parmaklarının arasına bir de mendil sıkıştırmış, hem okuyor hem ağlıyor, burnunu çeke çeke annesine kitaptan bahsediyor, burnunu silerek evin içinde dolaşıyor... Aşağı yukarı 30 yıl önceki bir dizi sahnesi... Ve az önce okumayı tamamladım kitabı...
Gözlerim dolarak, küfürler ederek, midem bulanarak, merakla heyecanla... bir dolu duygu düşünceyle okudum.
Ayrıntılı bir inceleme/analiz beni aşar... Onca kitap okudum ama çok uzun zamandır, beni, bu kadar dolu dolu şaşırtan, meraklandıran, üzen, öfkelendiren, düşündürten, bana hayal kurdurtan ve hayal yıktırtan bir kitap okumamıştım.
Aklıma hep aynı soru gelip durdu, acaba 45 yaşında değil de daha gençken okusaydım neler hissedecektim
Kendime not, ölmez sağ kalırsan 60 yaşındayken de oku lütfen
Seneca hariç- düşüncelerimi toparlamakta biraz zorlanıyorum açıkçası. Fakat böyle bir kitap ve böyle değerli bir çeviri bir incelemeyi hak ediyor bence, o yüzden bir not düşmeliyim buraya~
Öncelikle kitabın da adı olan "aptallık duvarı" ifadesini çok beğendim
