Hep sana gelmek istedim.
Hep sana gelmek istemiştim
Ucunda ölüm bile olsa seni
Son bir kez görmek istemiştim
Uğrunda canımı vermek
Sana bir kez olsun sarılmak
Mis kokunu içime çekmek istemiştim
Öleceğimi bilsem yine de gelmek istiyorum sana
Canımı vermek istiyorum canlar uğruna feda canına
Bir gece yanında kalsam
Senin gibi bir başıma yalnız
Bir sen bir Rabbim olsa daha ne gerek var
Bu dünyaya paraya pula şana şöhrete
Sizden daha değerli bir şey varmı
Şu koskocaman görünen beş para etmez dünyada
Hangi altın hangi elmas senden daha değerliki
Hiç görmedik belki seni rüyamızda
Hiç bilmedik kokunu ama olsun
Biz biliyoruz ki sen yer yüzünde ki
Güllerden çiçeklerden daha güzel korkuyorsun
Kim bilir belki yanında olsak dayanamayız
Mis gibi kokuna oracıkta bayılı veririz
Çiçek bahçeleri bu kadar güzel kokuyor sa
Güller karanfiller bu kadar güzel kokuyorsa
İnsan bu kadar güzel kokuya bile zor dayana biliyorsa
Senin o mis gibi kokan narin tenine
Nasıl dayanabiliriz Ya RESULULLAH
Devr-i Mahzuni
Bu Dünyadan Bir Mahzuni Geçti...
Aşık Mahzuni Şerif Benim hayatımda çok özel bir yeri olan Halk ozanlarımızın en başında gelir.
Çocukluk yıllarımdan itibaren plaklarını kasetlerini dinleyerek ben ve benim kuşağımda ki, insanlar Mahzuni Şerif Türküleriyle büyüdü.
Bizler Mahzuni Babadan Aşkı, sevdayı, Hasreti, Gurbeti, İnsan olmanın erdemini,
Haksızlığa
hayvanlara aşığım, insanlarla problemlerim var
hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar?
hangi kuş, “farklı ötünce” diğerine yasak koyar?
derisinden, dilinden ötürü öldürülüyor insanlar.
ah insanlar...
her şeyi bulup kendini bulamayanlar…
bazen yapayalnız hissediyorum kendimi şu dünyada,
diğer zamanlarda ise biliyorum yapayalnız olduğumu.
kalabalığa karışmak için hiçbir özellik
TÜRKİYE KADAR BİR ÇİÇEK
Soğuk suda çarpa çarpa yıkadım
Yüzümün niyeti bir aşk şiiri
Ayçiçeği
Gümüş çiçeği, Kavun Karpuz Mevsimi
Çiğdem: yağmur sonu çiçeği
Aynı kitabın farklı satırlarının altını çizerek başlamış bizim hikâyemiz. Güzel bir kitapta karşılaşmış olmak bile yaşanacak olan mutluluklara ve birlikte getirdiği acılara değer diye düşünmüştüm. İnsan kendi felaketine yürürken göremiyormuş koşar adım gittiği çiçeklerle bezenen o yolun sonunun çıkmaz olduğunu. Hep söylerdi yol arkadaşım 'gittiğim