Hangimiz umduğumuz hayatı yaşıyoruz ki?
Peki ya senin pişmanlıkların? Kendi adına pişmanlıkların nedir? Sen, umduğun hayatı mı yaşıyorsun?
Hangimiz, kaçınılmaz olduğu bilinen şeyler karşısında bile, kendini biraz daha aldatmaktan, bu kaçınılmazdan kaçılabileceği, belki de bu korkulanın başa hiç gelmeyeceği umuduna -bütün boşluğunu bilerek- kapılmak çocukluğunu göstermekten utanç duydu?
Sayfa 160Kitabı okudu
Kendisini değersiz hissetmiştir.
Hangimiz hissetmeyiz ki bu duyguyu?
Sayfa 70Kitabı okudu
Hangimiz çözebildik ki...
Mesela savaşlarda, hastalıklarda, zor zamanlarda en çok zarar görüp en çok acı çekenlerin masum çocuklar olmasının hikmetini anlayabilmiş değilim. Yani birçok yönlerden evirip çevirdim, düşündüm, kendime göre fikirler oluşturdum ama bir türlü tatmin edici bir yanıta ulaşamadım. Kafamda adil ve bireysel sorumluluğun olduğu, kul hakkının kutsal olduğu bir evren inşa ederken çözemediğim bir durum bu.
Sayfa 83
Kariyerin Hayatın Değil
Hayatın, yaşlanmanın gerçekliğinden bağımsız olduğumuzu
düşünecek kadar kendimizi işimize kaptırmamalıyız. Hangimiz
koltuğunu ne zaman bırakacağını bilmeyen biri olmak ister ki?
Hayatın gerçekten de insanlar seni bir tabutta taşıyana kadar sadece iş düşünecek kadar anlamsız mı?
İşinle iftihar et. Ama hayatın bundan ibaret olmamalı.
bir fantezi konuşmam
...
Sırtımdaki
"HANGİMİZ TERTEMİZ" dövmesi
hamamda sırtıma kese atan
tellağı çok sinirlendiriyor...
.
Hâlâ Okumadıysanız Çok Şey Kaçırdığınız O Kitap!
Bu kitap yorumunu Instagram'daki "alintilarlayasiyorum" profilimde de okuyabilirsiniz: instagram.com/p/C5loYitt-Vf
Her yaşa hitap eden, akıcı ve hayatını baştan aşağı sorgulayabileceğin bir kitap mı arıyorsun? İşte o kitap: 
Martin Eden!
Bu incelemeye yorum yazan bütün okurlara bir kitap önerisi hediye ettim. Yeni kitap
hangimiz kaçışlar olmaksızın dayanabiliriz ki?
S-O-N
“Sevgili uğruna kurban olan kim?
Hangimiz hakikatli âşık?“
Gunala, İshak, Kaknusia, Bahşı…
“?”
Sayfa 271 - Kapı yayınlarıKitabı okudu
hangimiz çirkin değiliz diye hayıflandı tanrıya,
bir mahcubiyetle sesiz kaldı
Ah Pip! Ahh!
Sonunda bitirebildiğime hala inanamasam da bitirdiğim için kendimle gurur duyduğum bir kitap oldu. Annem bile takdir etti beni ki ilk defa annemin beni bir kitabı okuduğum için tebrik etmesine şahit oldum. Biraz gülümsetmek için yazdım bunları. Şimdi gelelim kitabımıza. 
Charles Dickens'ın okuduğum ikinci kitabı oldu 
Büyük Umutlar. İki şehrin hikayesi de büyülemişti beni ama bu hikaye de derinden sarstı, merak uyandırdı. Gerçi sonunda büyük umutlarını tek tek yitiren sevgili Pip'e içim çok yandı ama hayat da böyle değil mi zaten. Hangimiz umut ettiklerimize kavuşabildik ki tam anlamıyla. Belki de umut etmenin kendisi güzel, nasıl ki menzile varmaktan ziyade yolda olmak anlamlıysa ve hayat kazandığımız zaferlerden çok uğruna verdiğimiz savaşlarla anlam kazanıyorsa, umut etmek de öyle, tutkuyla yaşama tutunmak gibi paha biçilemez, eşsiz.
Romanda en çok dikkatimi çeken vefa duygusu oldu ki sevgili Pip'in inatla unuttuğu fakat gerçekten dost olanın unutmadığı, Pip araya makam para mevki gibi gerçekte değersiz değerlerin girmesine izin verse bile, karşılık beklemeden verilenin sonsuz iyiliğini, vefa ve gerçek dostluğun daha değerli ve daha önemli olduğunu iliklerinize kadar hissediyorsunuz okurken. Ve zavallı Pip'ciğim yüreğinin sesini dinlemesi gerektiğini, yıllarını sevdiklerini kaybederek öğrenmek durumunda kaldı ne yazık ki. Biraz sürpriz sonlu bitti benim için ama iyiler ve iyilik kazandı diyebiliriz. Hayatlarımızdaki gerçek dostların ve gerçek sevgilerin farkına varabilmek dileğiyle herkese keyifli okumalar...
