Kitap okumaya ilk başladığım sıralarda çok fazla Zweig eseri okumustum. Eserlerinin çoğu hem kısa novella tarzında(nedir kardeşim novella derseniz kaba tabirle "öyküden uzun, romandan kısa anlatı" diye geçmektedir) hem sürükleyici yapıtlardır. Eserlerde ortak iki nokta vardır bunlardan ilki anlatmak istediği konuyu size iliklerinize kadar hissettirir, kahramanla beraber o duyguyu yaşarsınız. İkincisi ise genel bir anti-militarist anlatıdır, yazar kendi hayatından esinlenerek savaşın her türlüsüne karşı savaş vermiştir. Ama ne yazıktır ki savaşın bittiğini göremeden intihar ederek terk-i diyar etmiştir.
Gelelim kitaba: Jakob Mendel hafızasının içinde ansiklopedi rafları gibi bilgi barındıran, kime hangisi lazımsa hangi kitapta olduğunu ve sayfa sayısı ile beraber söyleyebilen ayaklı bir kütüphanedir. Bu özelliği sayesinde saygı duyulan bir entellektüeldir, hayatını bu şekilde idame ettiririr. Savaşın patlak vermesi ile beraber "ajan" iddiası ile göz altına alınır. Sonrasında fiziki olarak saglam kalsa da ruhi olarak hasar görür. Hafıza denen sağlam binada çatlaklar olmaya, temellerinden sarsılmaya başlar. Savaşın yıkıcı etkisini gariban bir sahaf üzerinden gözlerimizin önüne serer.
Bazen acaba Zweig Güney Amerika'da sabır etse idi, savaşın bittiğine şahit olup intihar etmekten vazgeçer, daha fazla eser verir mi idi diye düşünürüm. Ama bu dünyada savaşın bitmesi imkansız bir ütopya değilse nedir? Ütopya mı dedim onlar şu an olmasa da belki bir zaman gerçekleşebilecek hayallerdi di mi. Bunun gerçekleşmesi yakın veya uzak tarihte mümkün değil.
Keyifli okumalar.
