Sahi kimiz biz? Hiçiz... / Zehra - Kendimize Sorular...
Kaç hayat var içimizde? Kaç kişiyiz tek gövdede? Yaşadığımız kaç farklı senaryo var? Hangi hayatımızın, hangi karakteri gerçekte biziz?
Dünyada bu kadar insanın içinde böylesine yalnızken, tek bir bedende nasıl bu kadar kalabalığız? Kimiz biz? Kadın mıyız, erkek miyiz? Çocuk muyuz, yetişkin miyiz? Genç miyiz, ölmek üzere miyiz? Hangisiyiz?
Eskiden yazmıştım bunu simdi sizlerle paylaşmak istedim:)
Allah'ın razı olduğu kul olabiliriz gelin tövbe edelim o günahlarımızdan arınalım "YENİDEN BAŞLAYALIM HAYATA " ve amacımızı asla unutmayalım !
Düşünün hayel edin ...
Allah sizden razı sevdiği kulusun sana cennetini gösteriyor gel kulum sen benim icin sabretin zorluklarda isyan yerine sabbretin sen cennetini kendin kazandın
İki tür insan vardır, peki biz hangisiyiz?
مَا يَعْقِلُونَ
Aklını kullanıp anlamazlar.
(Bakara Sûresi, 2:170, 171; Mâide Sûresi, 5:87, 103; Enfâl Sûresi, 8:22; Yûnus Sûresi, 10:42, 100; Ankebût Sûresi, 29:63; Zümer Sûresi, 39:43)
يَعْقِلُونَ
Aklını kullanıyorlar.
(Bakara Sûresi, 2:164; Ra'd Sûresi, 13:4; Nahl Sûresi, 16:12, 67; Hac Sûresi, 22:46; Furkân Sûresi, 25:44; Ankebût Sûresi, 29:35; Rum Sûresi, 30:24, 28; Câsiye Sûresi, 45:5)
Fotoğraflar hep aynı. Her şey değişiyor oysa. Hiç durmadan, hiç ara vermeden değişiyor. Fotoğrafların böyle bir imkanı var, zamanı durdurabiliyor onlar. Her şey değişirken hep aynı kalabiliyor fotoğraflar. Zamanın içinde onları bıraktığımız yerde hiç değişmeden kalabiliyorlar. Her nefeste uzaklaşmakta olduğumuz bir anın, anların hayatımızın bir duvarına çivilenmiş halleri hepsi. Değişip dönüşen, elimizden kayıp giden, zamanın akıntısına kapılarak bizden uzaklaşan ne varsa aşikar eden kareler.
Ne o dalgın bakışlarız artık, ne o zoraki gülümseyişler. Ne de onların tamamen dışındaki başka bir şey. Hangisiyiz gerçekten? Hangisiyim ben? Yıllar öncesinden bugüne bakan o çekingen, o utangaç çocuk muyum? Öyleyse, nerede cebimdeki kuşlar? Nerede çılgın güvercinler gibi gökyüzünde çınlayan o neşeli kahkahalar?
Büyümek azaltıyor insanı bir bakıma. Belki de kum saatinden akan zaman gibi dışından boşaltıyor, içinde biriktiriyor. Çocukluktan da böyle çıkılmıyor mu zaten? Evet, böyle oluyor. Çocukluğa dair her imkan alınıyor elimizden yavaş yavaş. Bir yerden sonra istese de çocuk olamıyor artık insan, ne tarafa gideceğini bilemeyen bir delikanlı oluyor. Çünkü adı üstünde, delikanlı, kanı deli akıyor, içi pervasızca her tarafa birden gitmek istiyor. İstiyor ve zaman gelip geçiyor...
Gökhan Özcan