Toprak göğe ışık yağdı Hanna
Işık yağdı top top
Işık yağdı ışık
Bak Hanna bu işler çok karışık
Canım Hanna çok çok karışık bu işler
Dünyanın neresinde olursa olsun,
Kötülüğün sesi dünyanın neresinden gelirse gelsin Hanna
İyi değildir, yüreğimizi dağlamalı kötülük
Güzel büyük, kitapların üstünde sereserpe açmış
Güzelim çiçeğini aldım Hanna
Bin renkli sıcacık dağını aldım Hanna
Zulüm kötü bir şeydir Hanna,
Yoksulluk utanılacak bir şeydir,
Dünyanın neresinde olursa olsun,
Kötülüğün sesi dünyanın neresinden gelirse gelsin Hanna
İyi değildir, yüreğimizi dağlamalı kötülük...
İnsan,” diye konuşmasını sürdürdü Hanna, “bir soluğu andırır. Günler geçici bir gölge gibidir oysaki. Ama bizler öyle açgözlü, öyle hırslı ve kindarız ki, yaşamın hiç bitmeyeceğini sanırız.
Yukarı bak Hanna!
İnsanlığın ruhuna kanatlar verildi,
ve sonunda uçmaya başlıyor.
-Hanna’yı seviyor musun?
-Tabii ki, çok seviyorum.
-Hanna’nın dünyaya gelmemesini mi, yoksa gelmesini mi isterdin?
-Dünyaya gelmemesi daha iyi olurdu.
-Neden?
-En azından böyle bağırmazdı, bağırmasına dayanamıyorum.
-Sen kendin de bağırıyorsun.
-Hanna da bağırıyor ama.
-Bağırmasına neden dayanamıyorsun?
-Çünkü çok sesli bağırıyor.
-Hiç de bağırmıyor.
-Çıplak poposuna vurunca bağırıyor.
-Vurdun mu hiç?
-Annem poposuna vurunca bağırıyor.
-Vurmasını istemiyorsun.
-Hayır…Neden, çünkü bağırarak patırtı yapıyor.
-Onun dünyaya gelmemiş olmasını istediğine göre onu sevmiyorsundur.
Hans(onaylar gibi): “Hı hı.”
-Bu yüzden, annen onu yıkarken, elini çekerse suya düşeceğini aklından geçirdin…
Hans(devamını getiriyor): “Ve öldüğünü.”
Ben: “O zaman annen yalnızca senin olurdu. Ama uslu bir çocuk böyle bir şey istemez ki.”
-‘Düşünebilir ama.’
-Bu iyi bir şey değil ama.
-Düşünürse, bu yine iyi bir şey, Profesör’e yazılabilir böylece. [Aferin küçük Hans! Bir yetişkinin bile psikanalizi bundan iyi anlamasını umamam.]
[Hayal kurmaya başlıyor. Kutu ve küvetin onun için aynı anlama geldiğini, yani içinde çocukların bulunduğu mekanı temsil ettiklerini öğrenmiş oluyoruz. Tekrar tekrar yemin etmesine dikkat edelim.]
Ben:”Neyi hatırlayabiliyorsun?”
-Hanna’nın kutunun içinde yolculuk ettiğini, çünkü onu unutmadım. Yemin ederim!
-Hanna geçen sene bizimle kompartımanda yolculuk yaptı ama.
-‘Evet ama eskiden, hep bizimle kutuda yolculuk ediyordu.’
-Kutuyu yanına annen mi almıştı?
-Evet annem almıştı.
-Neredeydi ki?
-Evde, yerdeydi.
-Belki yanında taşıyordu kutuyu? [Kutu tabiki anne rahmidir. Babası Hans’a meseleyi anladığını ima etmek istiyor. Akkad Kralı Sargon dahil mitolojide kahramanların içine konulduğu sandıklar da aynı şekilde ana rahmidir.]
-Hayır! Şimdi Gmunden’e gitsek Hanna da bizimle kutuda gelir.
-Kutudan nasıl çıktı peki?
-Onu çıkardılar.
-Annen mi?
-Ben ve annem. Sonra at arabasına bindik. Hanna ata bindi ve arabacı “deeh” dedi. Arabacı önde oturuyordu. Sen de bizimle miydin? Hem annem biliyor ki bunu. Annem bilmiyor, unuttu, ona hiçbir şey söyleme ama! Şaka falan yapmıyorum baba.
***Israrla sürdürdüğü bu saçmalığın anlamı ne olabilir? Ama saçmalık değil, bir parodi bu. Hans babasından öç alıyor. Aşağı yukarı şunu söylemek istiyor: “Daha yazın, Gmunden’e giderken annemin karnının şiş olduğunu gördüğüm halde, Ekim’de Hanna’nın leylekler tarafından getirildiğine inanmamı bekliyorsan, ben de senden benim yalanlarıma inanmanı beklerim.”
14 Nisan. Hanna konusu ön plana yerleşmiş durumda. Daha önceki notlardan da anlaşılacağı üzere, kendisi ebeveyn sevgisinin bir bölümünü elinden alan yeni doğan çocuğa karşı hala devam eden ve ancak abartılı bir şefkatle kısmen telafi edebildiği büyük bir iğrenme duymaktaydı. [“Hanna” konusunun “Lumpf” konusunun yerini doğrudan almış olması nihayet meseleye bir izahat getirmektedir. Hanna’nın kendisi “Lumpf”tur, yani çocuklar kakadır!]
