Utanç, bir yarasa gibi yüze yapışır ve alnımızın ortasından kanımızı emmeye başlar. Vücut o kadar zaafa düşer ki, adeta bir posa halini alır. Pespaye ve sefil bir şey olur. Onun için utanmak, kendi kendinden nefret etmenin eşitidir.
Okur Takip Önerileri
Ah, ah bu insan, ah bu insan denilen mahluk! Tabiatı, ne cenabet bir zindan haline sokmuş.
İstanbul'da Türklüğünü inkar eden, Türklükten nefret eden, Türklüğü hakir görüp bütün varlıklarlarıyla Avrupalılaşmaya çalışan uzun tırnaklı, son moda giysili, tek gözlüklü züppeleri hatırlıyor, içimden, 'Acaba bunların da hepsi piç mi? Hepsinin anneleri Beyoğlu' nda mı gebe kaldı? ' diyor; korkunç kabuslar arasında yırtılmış al ve harap hilaller içinde tunç ve ateş renginde büyük, siyah ve kanlı haçlar görüyordum.
Senden istediğim sadece mutluluk olsaydı, hiç seninle uğraşmaz gidip bir buçuk porsiyon iskender yerdim.
Ellerinde silah kendisinden istenen aynı işi proletarya kendi ailesine kabul ettirdi; eşlerini ve çocuklarını fabrika baronlarına verdi. Kendi eliyle ocağını yıktı, kendi eliyle kadınların üstlerini kuruttu. Hamile ve emziren kadınların fabrikalara, sinirlerinin ve omurgalarının mahvalduğu maden ocaklarına gitmelerine izin verdi;kendi eliyle çocuklarının hayatını ve yaşam enerjisini tüketti. Yazıklar olsun size işçiler! Efsanelerimizde ve masallarımızda anlatılan o tatlı dilli, neşeli kadınlar nereye gitti? Her zaman yemek pişiren, çevik adımlarla yürüyen, çevresine hayat veren, mutlu oldukları zaman sağlıklı ve güçlü çocuklar dünyaya getiren o hayat dolu kadınlar nerede? Bugün fabrikada çalışan kadınlar ve kızlarımız var, hepsinin beti benzi solmuş, kansız, aç ve yorgunlar. Sağlıklı bir hayat nedir bilmiyorlar. Ya çocuklar? Çocuklar günde on iki saat çalışıyor!
