Saat gece 03.00.
Hayatımda hep mi yanlış insanlara denk gelmişim, nasıl bunu yaşamışım diye düşünüp ağlamaktayım.
Çok güzel bir hismiş, birilerinin sizi tanıması olduğunuz gibi hemde.
"Ama sonrasında ne olacağını bilemem; sıkılabilirim, bunalabilirim, muhtemelen yalnız kalmak isterim. Hep öyle istedim."
"Neden?" diye sordu.
"Bilmiyorum," dedim dürüstçe. "Belki evde herkes bir şeyler için gülümserken benim komik ya da keyifli hiçbir şey bulamayıp sürekli odama döndüğümden. Büyürken yalnızdım. Bir sürü şeyi olan ama kimsesi olmayan bir çocuktum. Ailem şahit olduğun gibi şefkatle büyütmedi beni, sevilmenin nasıl bir şey olduğundan bile emin değilim. Keşfetmek içinse geç kaldım."
Sustu. Kulağımda dev bir uğultu varmış ve az önce durdu. Çınlamaya başladığı an fark ettim. Sevindim, neşelendim ve uğultu gitti. İnsanlar bazen cidden ilaç oluyor.