Hayali; kendine ait bir at.
Dominique, harika avcı atlarını almaktan vazgeçip kesime giden atlardan almaya karar vermişti. Onların kendini kurtarmasını bekliyorsa önce kendisinin onları kurtarması gerekiyordu.
Sayfa 140 - MartıKitabı okudu
arkadaşlar Oğuz Atay bu kitapta harikalar yaratmış yazım dilini hikayecilik kabiliyetini tanıyabileceğimiz muhteşem bir kitap.
ben birkaç kere okudum. hakkında konuşulanlarıda okumaya çalıştım, okuduğum yorumcuların çoğu "beyaz mantolu adam"ı çok beğendiğini yazmış. ben "demir yolu hikayecileri"ni çok sevdim. tekrarlarımdan bağımsız da çok okudum. son satırı çok etkiledi beni. aynı hislere kapılmanızı dileyerek son satır hatırına son sayfayı yorumlarınıza bırakıyorum.
" Korkuyorum, çünkü buradan gitmek istiyorum. Bakkal daha veresiyeyi kesmedi. Fakat bu durum artık bir süre daha bile süremez. Bakkaldan utandığım için soramadım, bir zamanlar -bir süre önce- aynı çekingenlik yüzünden kundura tamircisine de soramamıştım: “Bir mektup yazmak istiyordum, ama adres bilmiyordum. Yani hiçbir adres bilmiyordum. Bana inanmazlardı, bunun için utanıyordum. Bana herhangi bir adres söyler misiniz?”, diyemezdim. Oysa herhangi bir adres yeterliydi benim için. Bir zorluk daha vardı o zamanlar. Şimdi de var -yani bir süre geçtiği halde- kendi adresimi de bu mektupta yazmak sorunu beni düşündürüyor. Bu hikâyemi, ekspres ya da posta treni artık -belki de sadece belirli bir süre için- geçmediği halde, bir yolunu bularak okuyucularıma -artık müşterim kalmadı- iletebilsem bile, nerede bulunduğumu nasıl anlatacağım? Bu sorun da beni düşündürüyor. Ama gene de ona yazmak, hep onun için yazmak, ona durmadan anlatmak, nerde olduğumu bildirmek istiyorum.
Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?"
Korkuyu Beklerken
Oğuz Atay
Dünyada insanlara dokunamayan tek kişi ben değilim dedim.Birçok kişi yaşıyor böyle,mesela otistikler.*Ama sarılmak bir ihtiyaçtır hem sizin sarılmanız hem de karşınızdakinin size sarılması,harika bir şeydir.
Sayfa 105Kitabı okudu
